Osiemnasty

Londyn, 28.05.2019 r.

 Dzień przed finałem Ligi Europy zdziwiona odebrałam telefon od Diego. Od czasu naszego rozwodu kontaktował się ze mną dwa razy ze względu na Anastasię. Podejrzewając, że tym razem chodzi o to samo przesunęłam palcem po ekranie i przyłożyłam smartfona do ucha.

– Cześć, Diego – przywitałam się jednocześnie krojąc pomidory.

– Cześć, Adriana – odparł z wahaniem. – Co słychać? – Spytał. Usłyszałam jakieś szmery i szeleszczący papier. – Przepraszam, musiałem pilnie podpisać dokumenty – Wyjaśnił pospiesznie.

– Nic się nie dzieje – powiedziałam przekładając pokrojone warzywa do szklanej miski. – U nas wszystko w porządku, dziękuję. A u ciebie?

– Dobrze… Pochłonęła mnie praca i w głównej mierze dzwonię w związku z tym.

– Coś się stało? – zapytałam zaniepokojona wkładając mięso do piekarnika.

– Za kilka dni wyjeżdżam na pół roku do Rosji, aby reprezentować tam pana Abramovicha w pewnych sprawach… – wyjaśnił. – Dlatego chciałbym spytać, czy mógłbym zabrać jutro na noc Anastasię do siebie… Żeby się pożegnać?

– Och! – wyrwało mi się. Za nim powróciłam do rozmowy ze zdenerwowania zagryzłam dolną wargę. – Diego, bo… Jutro jest mecz i… – Zaczęłam.

– Ach, tak… Rozumiem – westchnął. Na kilka chwil zapadła ciężka cisza. – Anastasia chce obejrzeć tatę?

– Ja… To też, ale obiecałam jej już, że oglądniemy go razem – wyjąkałam z trudem. Nic na to nie poradzę, że wyrzuty sumienia dalej zżerały mnie w najmniej oczekiwanych momentach.

– Nic się nie dzieje, rozumiem to – zapewnił mnie. – W takim razie może pojutrze? Naprawdę mi na tym zależy.

– Tak, tak, pojutrze będzie idealnie – zgodziłam się w duchu czując dużą ulgę.

– Cieszę się. W takim razie dziękuję. Podjadę po nią we czwartek po przedszkolu, dobrze?

– Jak najbardziej – odparłam kątem oka dostrzegając Anastasię wchodzącą do kuchni.

– Muszę już kończyć, bo za chwilę mam spotkanie. Trzymaj się! – powiedział i się rozłączył. Odłożyłam telefon na blat.

– Dzwonił Diego – oznajmiłam córce. – Chce się z tobą spotkać we czwartek – Przekazałam jej rozlewając sok pomarańczowy do wysokich szklanek.

– Super! Z nocowaniem? – ożywiła się.

– Tak – zaśmiałam się głaskając ją po włosach.

– Super! – powtórzyła rozemocjonowana. – Mamo, a… – Zaczęła po chwili.

– Słucham, skarbie?

– Wybraliście już z tatą imię dla mojej siostrzyczki? – przechyliła zabawnie głowę wpatrując się we mnie z zaciekawieniem.

– Jeszcze się nad tym nie zastanawialiśmy – odparłam zgodnie z prawdą. – Masz jakieś swoje propozycje?

– Myślałam nad Aurorą –przyznała.

– Aurora? Skąd taki pomysł? – zapytałam szczerze zdziwiona.

– No bo… Ja mam imię po księżniczce Anastasii, więc pomyślałam, że fajnie by było, gdyby moja siostra otrzymała imię po księżniczce Aurorze – wyjaśniła rezolutnie, a ja powstrzymałam głośny śmiech.

– Na pewno przekażę tacie twoją propozycję – uśmiechnęłam się do niej.

– Super!

Londyn, 29.05.2019 r.

 Razem z córką wygodnie umościłyśmy się na miękkiej kanapie przed telewizorem. Włączyłyśmy wcześniej, aby obejrzeć przedmeczowe studio oraz wysłuchać opinii tak zwanych ekspertów. Co tu dużo mówić… Denerwowałam się przebiegiem tego spotkania, bowiem doskonale zdawałam sobie sprawę z tego ile ten finał znaczy dla Kepy. Gdyby wygrali byłby to jego pierwszy tak poważny triumf i wiedziałam, że zrobi wszystko, aby tego wieczora podnieść do góry upragniony puchar. Anastasia gładziła mój brzuch, świadomie, a może nie uspokajając swoją małą siostrzyczkę.

– Mamo… Jestem głodna – oznajmiła w pewnym momencie Anastasia patrząc na mnie błagalnie oczami Kepy.

– Przecież niedawno jadłaś kolację – mruknęłam bawiąc się jej długimi włoskami.

– Ale jestem! Mogę zjeść coś słodkiego? – spytała niewinnie.

– Talerz kanapek z nutellą nie był wystarczający? – spojrzałam na nią próbując nadać swojej twarzy srogi wyraz. Nic z tego jednak nie wyszło, bo ta mała agentka wiedziała, jak przechytrzyć mnie na swoją stronę.

– Ale ty mamuś jesz ciągle! I też słodkie! Zwłaszcza wtedy, kiedy myślisz, że tatuś i ja tego nie widzimy – powiedziała poważnie. Uchyliłam usta, ale nie wydobyło się z nich żadne konkretne słowo.

– Dobrze… Na co masz ochotę? – skapitulowałam.

– Na budyń! – krzyknęła uradowana i w podskokach powędrowała do kuchni. Ruszyłam za nią po drodze okrywając się ciepłym swetrem. Otworzyłam szafkę, do której ona nie była
w stanie dosięgnąć i złapałam do ręki kilka opakowań.

– Jaki smak preferujesz mała cwaniaro? Czekoladowy, waniliowy, truskawkowy, czekoladowy z kawałkami pomarańczy, czy czekoladowy z kawałkami malin? – spytałam odczytując smaki. Anastasia z zamyśleniem podrapała się po głowie, jakby od tej decyzji zależało jej dalsze życie.

– Czekoladowy z kawałkami malin! – oznajmiła po dłuższej chwili. Pokiwałam głową i zabrałam się za przygotowanie słodkiego deseru. Na samą myśl o jedzeniu zaburczało mi w brzuchu, a wymierzony kopniak pomógł mi w podjęciu decyzji.

– Sama też coś zjem – stwierdziłam podając córce kolorowy kubek z motylkami. Anastasia wzięła go ode mnie łapiąc ostrożnie za uchwyt. – Tylko co… – Zastanawiałam się na głos zaglądając do półek. – Już wiem, chipsy są idealne na mecz! – Powiedziałam biorąc do ręki opakowanie. Przyjemnie zaszeleściło pod moimi palcami. Kiedy otworzyłam paczkę do moich nozdrzy dotarł intensywny zapach papryki. – O tak, tego mi było trzeba!

– Nigdy nie chcę być w ciąży – rzekła poważnie Anastasia i ruszyła do salonu. Zaśmiałam się głośno ruszając za nią, po drodze łapiąc w dłoń drugie opakowanie. Tak na wszelki wypadek.

 Zajadając się niezdrowym jedzeniem z zainteresowaniem śledziłam pierwszą połowę meczu. Anastasia podkradała mi chipsy wpatrując się w Kepę. Jeszcze przed rozpoczęciem spotkania oznajmiłam jej, że jeśli nie chce to jutro nie musi iść do przedszkola. Wyściskała mnie za wszystkie czasy mówiąc, że jestem najwspanialsza. Pierwsza część spotkania nie obfitowała w wiele emocji. Widziałam, że córka myśli tak samo, bo kilka razy rozkosznie ziewała. Zaproponowałam jej małą drzemkę, ale kategorycznie odmówiła. Piętnaście minut przerwy zleciało nam na błogiej ciszy. I dobrze się stało, bo wraz z rozpoczęciem drugiej połowy nasze emocje znacznie wzrosły. Krzyczałyśmy z uciechy widząc dobrą piłkę i zaangażowanie piłkarzy. Kepa miał więcej roboty przy bramce, ale dawał radę. Pierwsza bramka dla Niebieskich padła cztery minuty po gwizdku sędziego, a druga już jedenaście minut później. Anastasia machała jak szalona klubowym szalikiem z dumą obnosząc się swoją koszulką. Zaśmiałam się dźwięcznie na ten widok. Rosła nam wielka fanka. Eden wbił trzecią bramkę w sześćdziesiątej piątej minucie, ale kilka chwil później piłkarz Arsenalu zgubił obronę Chelsea i strzelił gola. Anastasia spuściła głowę.

– Kochanie to, że tatuś wpuścił jednego gola jeszcze nic nie oznacza – wytłumaczyłam jej spokojnie.

– Wiem – mruknęła cicho. – Ale nie chcę, żeby przez to był smutny…

– Na pewno nie będzie – wyjaśniłam. – To część jego pracy i tatuś jest tego w pełni świadomy.

– Naprawdę?

– Tak, skarbie – uszczypnęłam lekko jej policzek, a ona pisnęła śmiejąc się. Od małego ten gest wywoływał u niej taką reakcję. W spokoju powróciłyśmy do oglądania meczu, w którym Eden osiemnaście minut przed końcem strzelił swoją drugą bramkę. Z napięciem oczekiwałam ostatniego gwizdka sędziego, a kiedy go usłyszałam łzy popłynęły z moich oczu zanim zdołałam je powstrzymać. Piłkarze Chelsea skakali po sobie ciesząc się jak dzieci. Anastasia poszła w ich ślady i powtórzyła tę czynność na środku salonu. Parsknęłam śmiechem obserwując ten widok. Wszystko działo się tak szybko, że nim się spostrzegłam Niebiescy odbierali już medale za zwycięstwo. Po chwili puchar za zwycięstwo w tegorocznej edycji Ligi Europy powędrował w ręce dwóch kapitanów. Piłkarze celebrowali wygraną, a mnie wzruszenie ścisnęło za gardło, gdy puchar powędrował do Kepy. Mój narzeczony uniósł go dumnie do góry posyłając buziaka w kierunku obiektywu kamery.

– To dla nas! – ekscytowała się Anastasia. Szybko podbiegła do telewizora i pocałowała twarz Kepy. – Tatuś też dostał!

– Na pewno go poczuł – stwierdziłam z przekonaniem. – Pora spać! – Zarządziłam.

– Muszę jeszcze coś zrobić!

– Co takiego? – zdziwiłam się patrząc na zegarek.

– Narysować tacie rysunek! – krzyknęła i pobiegła do swojego pokoju. Pokręciłam głową wysyłając Kepie gratulacje. Byłyśmy z niego cholernie dumne i na pewno to czuł. Nie oczekiwałam odpowiedzi, bo wiedziałam, że teraz przyszedł czas na świętowanie. Westchnęłam widząc bałagan panujący w salonie, ale stwierdziłam, że zajmę się tym jutro. Cierpliwie poczekałam, aż Anastasia skończy rysunek dla Kepy, po czym położyłam się do łóżka. Zmęczona emocjami zasnęłam z błogim uśmiechem na ustach.

***

Witam!

Dziś taki babski rozdział ;) A do końca pozostały jeszcze dwa i epilog ^^ 

Pozdrawiam ;*