Siedemnasty

Londyn, 04.05.2019 r.

 Już od miesiąca z dumą nosiłam na palcu pierścionek zaręczynowy od Kepy. Otrzymaliśmy serdeczne gratulacje od rodziców, którzy po prostu cieszyli się naszym szczęściem oraz tym, że udało nam się odnaleźć wspólną drogę. Ciąża rozwijała się prawidłowo, a mała coraz częściej dawała o sobie znać. Byłam spełniona jako kobieta i przede wszystkim jako matka. Dzięki Kepie na nowo nauczyłam się dostrzegać drobiazgi oraz cieszyć się z błahych gestów bądź czynów. Straciliśmy wiele, ale teraz staraliśmy się odbudować ten czas, który został nam odebrany. Nie gnaliśmy na złamanie karku, zamiast tego przystawaliśmy i uczyliśmy się siebie na nowo. Odkrywaliśmy nowe nawyki i śmialiśmy się, gdy spostrzegaliśmy, że pewne rzeczy nie uległy zmianie. To było dobre. Anastasia odnalazła się w nowej sytuacji. Nie miała problemów z nazywaniem Kepy tatą, była obecna na każdym jego meczu obowiązkowo ubrana w swoją nową ulubioną koszulkę. Ja również byłam, na nowo poznałam świat piłki nożnej i na nowo wkręciłam się we wszystkie emocje. Przeżywałam wygrane, cieszyłam się sukcesem, byłam zmartwiona porażką. Kepa wydoroślał nie tylko jako mężczyzna, ale również jako sportowiec. Zapamiętałam go z gry w Bilbao, gdzie dopiero zaczynał poważne kroki, a teraz był podstawowym bramkarzem Chelsea oraz dostawał powołania do reprezentacji narodowej. Byłam z niego dumna, bowiem wiedziałam, ile znaczą dla niego mecze, drużyna, wygrane oraz przegrane, z których natychmiast wyciągał wnioski. Kepa był dumny ze mnie. Niejednokrotnie powtarzał mi, że raduje się z tego, iż nie porzuciłam swoich marzeń, tylko dążyłam do ich spełnienia. Widział, że praca z dzieciakami i przekazywanie im swojej muzycznej wiedzy sprawia mi wiele frajdy. Byliśmy rodziną i to normalne, że cieszyły nas sukcesy tej drugiej osoby. Zaliczyliśmy też wspólne wyjście do przedszkola Anastasii. W świątecznym przedstawieniu grała wielkanocnego króliczka. Była dumna ze swojego występu, my również. Ja ocierałam łzy wzruszenia, a Kepa śmiał się pod nosem widząc jej ogonek i uszy. Nasza kuchnia, a w szczególności lodówka była teraz zapełniona rysunkami naszej córki. W salonie leżały porozrzucane jej zabawki, a na stoliku widoczne były niedokończone kolorowanki z motywem jej ukochanych księżniczek Disneya. To była nasza codzienność. To było nasze życie, to byliśmy my… Wchodząc do mieszkania po powrocie z prywatnej lekcji usłyszałam śmiechy oraz głośne piski. Mimowolnie się uśmiechnęłam i po zdjęciu butów oraz ciepłego swetra ruszyłam w stronę, z której wydobywały się te urocze dźwięki.

– Robimy gofry! – oznajmiła Anastasia uważnie obserwując Kepę, który był zajęty układaniem truskawek.

– Widzę – zaśmiałam się i podeszłam bliżej. Buzia Anastasii była umorusana bitą śmietaną, Kepa miał ją we włosach. – Mała awaria? – Spytałam.

– To była zażarta bitwa o to, kto zje więcej – wyjaśnił Hiszpan parskając śmiechem. – Oczywiście przegrałem – Zrobił zbolałą minę.

– I za karę posmarował mi buzię! – krzyknęła Anastasia.

– A ty za przegraną dałeś sobie wpiąć we włosy spinkę? –zapytałam nie mogąc powstrzymać śmiechu.

– Ach, tak! Ten mały łobuziak stwierdził, że ze spinką przedstawiającą Ariel jest mi do twarzy – powiedział.

– Cóż… – zaczęłam, ale nie skończyłam widząc jego spojrzenie. Wzruszyłam niewinnie ramionami. – Gotowe? Bo jestem okropnie głodna!

– Mamusia ciągle jest teraz głodna! – oznajmiła Anastasia chichocząc. – Przydałaby ci się spinka z Kubusiem Puchatkiem! – Rzekła i zeskoczyła ze stołka. Zamrugałam zaskoczona, a do rzeczywistości przywołał mnie głośny śmiech narzeczonego. Rzuciłam w niego ścierką i odebrałam przeznaczoną specjalnie dla mnie podwójną porcję.

Londyn, Stamford Bridge, 09.05.2019 r.

 Siedziałam jak na szpilkach obserwując drugie półfinałowe spotkanie Chelsea z Eintrachtem Frankfurt w Lidze Europy. W regulaminowym czasie gry padł remis. Dogrywka nie przyniosła zadowalających rezultatów. Czas na rzuty karne! Spojrzałam na córkę myśląc, że będzie narzekać i marudzić, ale ta siedziała skupiona ma moich kolanach i z całych swoich sił dopingowała tatusia. Przyzwyczaiłam się już do partnerek piłkarzy, które mnie nie oceniały, a jedynie ciepło przyjęły do swojego grona. Bardzo wiele to dla mnie znaczyło. Nim się zorientowałam do piłki podszedł zawodnik przeciwnej drużyny. Po usłyszeniu gwizdka sędziego oddał celny strzał, bowiem Kepa rzucił się w inną stronę. Anastasia spojrzała na mnie markotna, ale zapewniłam ją, że jeden strzał nie decyduje o całym wyniku. Pokiwała ze zrozumieniem główką i powróciła do oglądania rywalizacji. Po rzucie Rossa Barkley’a było 1-1. Do piłki podszedł najbardziej wyróżniający się podczas tego spotkania zawodnik Eintrachtu, czyli Luka Jović. Strzelił pewnie. Nigdy bym nie przypuszczała, że aż tak będę przeżywać przebieg tego meczu. A jednak… Serce waliło mi jak oszalałe i nie mogłam powstrzymać drżenia rąk. Nasz kapitan spudłował. Trzecia kolejka była wyrównana, jednak to i tak goście w dalszym ciągu pozostali na prowadzeniu. Gdy do piłki podszedł kolejny piłkarz niemieckiej drużyny zacisnęłam mocno kciuki obserwując Kepę.

– O mój Boże, jak on to zrobił!!! – krzyknęłam widząc jego obronę. Wzięłam głęboki oddech, żeby się uspokoić, ale nic to nie dało. Anastasia podskakiwała na moich kolanach jak szalona, a ja z trudem trzymałam ją, żeby nie spadła. Po chwili jednak sama zeskoczyła i podbiegła bliżej, aby mieć lepszy widok. Jej ulubiony wujek oddał celny strzał. Ponownie przy piłce znalazł się przeciwnik. I Kepa ponownie obronił jego strzał. – TAAK!!! – Wrzasnęłam nie mogąc powstrzymać emocji.

– Tylko spokojnie, bo jeszcze zaraz zaczniesz tutaj rodzić – zaśmiała się siedząca obok mnie Natacha, która spoglądała na poczynania swojego męża. Po krótkiej chwili Eden golem zakończył dzisiejsze spotkanie, a Chelsea mogła świętować awans do wielkiego finału.

– I kto to mówi – odgryzłam się jej z triumfem obserwując jej zarumienione policzki. – Och, chodź tutaj – Mruknęłam. Przytuliłyśmy się do siebie ciesząc się z sukcesu naszych mężczyzn jak i całej drużyny. Po wszystkim rozemocjonowane czekałyśmy na Kepę przy jego samochodzie. Anastasia zasypiała w moich ramionach, ale kiedy tylko spostrzegła zbliżającą się sylwetkę Hiszpana natychmiast do niego pobiegła i rzuciła mu się na szyję. Uśmiechnęłam się z rozczuleniem obserwując tatę i córkę. Kepa dał jej buziaka w czółko i poczochrał jej włosy.

– Podobało się? – wyszczerzył swoje zęby w szerokim uśmiechu.

– Gratuluję! Jestem z ciebie dumna – przyznałam całując go delikatnie.

– Dobrze, że nie zeszłaś na zawał!

– Już zapomniałam, jak absorbujące jest oglądanie meczów. Takich meczów!

– W takim razie to była najwyższa pora na odświeżenie pamięci – zaśmiał się i posadził małą w foteliku. Chwyciła w rączki swoją maskotkę i momentalnie zasnęła.

– Co ci powiedziała? – spytałam zajmując miejsce pasażera. Kąciki jego ust uniosły się ku górze. Pogłaskał moją dłoń i z czułością spojrzał na Anastasię.

– Że jestem jej bohaterem.

***

Witam! 

Dziś trochę krócej, ale potrzebny mi był taki rozdział ;) 

Dziękuję Wam za trzymanie kciuków! <3 Obroniłam się ^^ Ale nie to jest najważniejsze, tylko... 

PAN TRENER FRANK 💙💙💙

Pozdrawiam ;*