Dziewiętnasty

Londyn, 30.05.2019 r.

 – Mamusiu, ale na pewno nie możemy wyjechać po tatusia na lotnisku? – spytała Anastasia mrugając oczami, aby odgonić łzy. Spuściła główkę i wbiła wzrok w swoje kolorowe trampki z motywem Myszki Miki.

– Kochanie, już ci mówiłam, że razem z drużyną udają się autokarem pod siedzibę klubu – oznajmiłam kucając przed nią. Podniosłam jej podbródek do góry, a ona zacisnęła usta. – Żabko, nie płacz – Przytuliłam ją do siebie. – Jeśli tak ci na tym zależy to możemy go odebrać spod stadionu, dobrze? – Zadałam retoryczne pytanie. Anastasia momentalnie się rozpromieniła wyswobadzając się z mojego uścisku. Szybko pobiegła do swojego pokoju i wróciła po kilku sekundach z kartką niebieskiego papieru w ręce.

– To rysunek dla taty! – powiedziała dumnie i machnęła mi nim przed nosem. Zdążyłam jedynie zauważyć jego podobiznę oraz kształt czegoś, co zapewne było zdobytym pucharem. Pogłaskałam ją po głowie czochrając jej włoski.

– Na pewno mu się spodoba – stwierdziłam z pełnym przekonaniem udając się do kuchni, by przygotować śniadanie.

– Gdzie ty idziesz, mamuś? Jedźmy już, bo nie zdążymy!

– Skarbie, samolot tatusia ląduje za dwie godziny, mamy jeszcze czas – uspokoiłam ją wyciągając z szafki jej ulubione czekoladowe płatki. Kulinarne gusta oczywiście również musiała odziedziczyć po Kepie. Anastasia z markotną miną wdrapała się na krzesło i w milczeniu obserwowała jak podgrzewam mleko. – No już, rozchmurz się – Powiedziałam stawiając na stole miskę z księżniczkami Disneya. Sama usiadłam obok i w mgnieniu oka pochłonęłam tosty z malinowym dżemem. Oblizałam usta rozkoszując się tym doznaniem. Spojrzałam porozumiewawczo na córkę, a ona domyślając się o co chodzi chwyciła w dłonie kubek z ciepłym kakao. Wypiłyśmy je niemal równocześnie przez różowe rurki.

– Wygrałam! – Anastasia zeskoczyła z krzesła i udała się w kierunku drzwi.

– Zęby! – krzyknęłam i podeszłam do niej, aby wytrzeć z jej twarzy czekoladowe wąsy. Kiwnęła główką i odmaszerowała do łazienki. Kiedy i ja również się wyszykowałam uległam jej namowom i wyszłyśmy z mieszkania. Zapięłam ją w foteliku i odpaliłam swoje srebrne Audi włączając się do ulicznego ruchu. Korki o tej godzinie nie były nowością w Londynie. Uruchomiłam radio i zaczęłam nucić pod nosem jedną z piosenek. Anastasia poszła w moje ślady i w takiej atmosferze dotarłyśmy pod siedzibę Chelsea. Spojrzałam na zegarek i westchnęłam głośno. – Idziemy się przejść, mamy jeszcze czas! – Zarządziłam. Córka przystała na ten plan i chwyciła mnie za rękę. Spacerując wokół okolicy czekałyśmy na Kepę.

 – Tatuś! – krzyknęła podekscytowana Anastasia, gdy spostrzegła wychodzącego z autokaru Kepę. Pobiegła do niego trzymając w ręku narysowany dzień wcześniej rysunek. Z szerokim uśmiechem obserwowałam jak tonie w jego niedźwiedzim uścisku. Przywitałam się z innymi piłkarzami oraz sztabem trenerskim i podeszłam do dwóch najważniejszych osób w moim życiu. – To dla ciebie! – Anastasia wręczyła Kepie niebieską kartkę. Obejrzał ją ze wzruszeniem.

– Dziękuję, jest przepiękna – oznajmił i pocałował ją w czoło. – Na pewno zajmie szczególne miejsce na lodówce – Zapewnił ją. Rozpromieniła się jeszcze bardziej i odmaszerowała, by przywitać się ze swoimi wujkami.

– Jeszcze raz bardzo ci gratuluję – szepnęłam i przytuliłam się do niego z całych sił. – Będę nieobiektywna, ale według mnie byłeś najlepszy – Oznajmiłam całując go w usta. Odwzajemnił pieszczotę z zaangażowaniem.

– Miałem dla kogo się starać – odparł dumnie. – Dobrze się czujesz? – Zapytał z troską.

– Nawet nie wiesz jak bardzo – odpowiedziałam.

– Mamusia je za trzech! – do rozmowy włączyła się Anastasia, która przybiegła do nas po zabawach z Davidem. – Zjadła prawie wszystkie zapasy!

Posłałam córce oburzone spojrzenie, a Kepa parsknął głośnym śmiechem.

– Tak mi się wydawało, że brzuszek ci urósł – powiedział. Położyłam dłonie na biodrach gromiąc go wzrokiem.

– Jestem w ciąży! To normalne, że rośnie mi brzuch!

– Oczywiście, oczywiście – mruknął Kepa zmierzając w stronę zaparkowanego samochodu. Posadził małą w foteliku, włożył walizkę do bagażnika i spojrzał na mnie wyczekująco. – Wskakuj, poprowadzę – Zaoferował.

– Mam pozwolić ci na prowadzenie mojego cacka? – spytałam powątpiewająco. – Nie zrobisz mu krzywdy?

– Adriana!

 Po powrocie do mieszkania Anastasia powędrowała do swojego pokoju, aby spakować rzeczy potrzebne jej na nocowanie u Diego. W trakcie jazdy poinformowałam Kepę o tym zdarzeniu, ale nie miał nic przeciwko. Cieszył się tym, że pomimo rozwodu utrzymujemy kontakt ze względu na małą. Doskonale wiedział ile znaczą dla niej te spotkania i nie miał zamiaru ich utrudniać. Hiszpan, tak jak obiecał powiesił obrazek na środku lodówki i wpatrywał się w niego z rozbawieniem.

– Muszę przyznać, że jestem całkiem przystojny – oznajmił. Zaśmiałam się głośno, ale widząc jego minę natychmiast spoważniałam. – A może nie?

– Na żywo jesteś przystojniejszy – zapewniłam go i zabrałam się za przygotowanie obiadu. Kepa cmoknął mnie w policzek i udał się do Anastasii, aby pomóc jej w tym małym pakowaniu. Kochałam nasze wspólne momenty i nie zamieniłabym ich za nic w świecie. Byliśmy rodziną, stworzyliśmy rodzinę, o jakiej zawsze marzyliśmy. Byliśmy ja i on, byliśmy my i nasze dzieci. Było tak jak powinno być. Wysłałam Diego wiadomość, że Anastasia zrobiła sobie dzień wolny od przedszkola, żeby na darmo nie jechał pod jego budynek. Zastanawiałam się, czy mam ją odwieźć, czy sam po nią przyjedzie. Jeśli mam być szczera nie wiedziałam, która opcja byłaby najrozsądniejsza. Diego odpisał, że jeśli to nie problem zjawi się pod naszym mieszkaniem za jakąś godzinę. Szybko napisałam, że się zgadzam i zawołałam zajętą zabawami dwójkę na obiad. Nim się spostrzegłam stałam już przed apartamentowcem czekając na byłego męża. Kepa został w środku woląc uniknąć napiętej atmosfery. Anastasia podskakiwała w miejscu zniecierpliwiona, a kiedy spostrzegła zbliżający się samochód Diego pisnęła szczęśliwa. Zaśmiałam się cicho głaszcząc jej włoski.

– Cześć – przywitał się z nami Diego. – Gotowa? – Spytał Anastasię. Pokiwała twierdząco głową i wpakowała się do fotelika. – Poczekasz jeszcze chwilkę?

– Tak – odparła i wyciągnęła z plecaka książeczkę, żeby się czymś zająć.

Diego spojrzał na mnie i przekazał mi, abyśmy oddalili się na chwilę od samochodu. Odeszłam z nim kawałek patrząc na niego niepewnie.

– Chciałem się z tobą pożegnać i szczerze mówiąc nie mam pojęcia jak to zrobić – zaśmiał się nerwowo. Przyznałam mu rację odpowiadając mu tym samym.

– Chyba ci tego nie ułatwię – mruknęłam. – To tylko pół roku, jestem pewna, że czas szybko zleci.

– Nie jestem przekonany, czy po tym czasie wrócę do Londynu… Muszę uporządkować pewne sprawy, życie…

– Rozumiem – powiedziałam. – Ale będziemy w kontakcie! Anastasia nie da od siebie odpocząć – Stwierdziłam.

– To dobrze – odetchnął z ulgą.

– Zawsze będziesz dla niej ważny… Dla mnie po części też – wyznałam. – Diego, wiem, że żadne słowa tego nie oddadzą, ale życzę ci jak najlepiej. Mam nadzieję, że pewnego dnia znajdziesz na swojej drodze kobietę, która pokocha cię tak, jak na to zasługujesz. Jesteś dobrym człowiekiem, rodzina jest dla ciebie najważniejsza… Naprawdę życzę ci szczęścia – Oznajmiłam próbując odgonić gromadzące się łzy.

– Hej, nie płacz… – szepnął. – Ja też mam nadzieję na jakieś pozytywne wydarzenia. Dziękuję ci, Adriana i ja tobie… Wam również życzę wszystkiego, co najlepsze. I oczywiście życzę szczęśliwego rozwiązania!

– Dziękuję – zaśmiałam się ocierając łzę. Diego spojrzał na mnie pytająco, a kiedy twierdząco kiwnęłam głową niezdarnie mnie objął. – Powodzenia, Diego!

– Do zobaczenia, Adriana – odpowiedział z uśmiechem i ruszył w kierunku samochodu, w którym czekała na niego zniecierpliwiona Anastasia. Pomachałam im i wróciłam do mieszkania. Kepa widząc mój stan nic nie mówił tylko czule mnie objął. Zatonęłam w jego bezpiecznych ramionach pozwalając sobie na upust emocji. Płakałam cicho, a on uspokajająco głaskał mnie po włosach. Nic nie mówił. Po prostu wiedział. I był przy mnie…

 Wieczorem, kiedy leżeliśmy w łóżku postanowiłam poruszyć z Kepą pewną ważną kwestię.

– Wiesz… – zaczęłam muskając dłonią jego umięśniony tors. – Anastasia ma swoją propozycję na imię dla siostrzyczki – Powiedziałam.

– Ach, tak? Jaką? – zaciekawił się.

– Aurora – oznajmiłam obserwując jego reakcję. Zmarszczył brwi, a później cicho parsknął śmiechem.

– Naprawdę? Chce, żeby jej siostrzyczka również miała królewskie imię? – zapytał.

– W rzeczy samej! Odpowiada ci?

– Szczerze to… Pomyślałem sobie, jeśli to oczywiście nie problem… Czy tym razem ja mógłbym wybrać imię... – powiedział nieskładnie. Spojrzałam na niego i zdziwiłam się widząc niepewną minę.

– Kepa, nie wracajmy do przeszłości, dobrze? Oczywiście, że możesz wybrać imię dla naszej drugiej córki. Anastasia na pewno nie będzie miała ci tego za złe! A… Myślałeś już nad jakimś?

– Layla – wyznał. Uśmiechnęłam się szeroko. – Podoba ci się?

– Jest cudne! Jak na to wpadłeś?

– Ja… Och… Po prostu szukałem i natrafiłem na znaczenie. Layla oznacza urodzoną w nocy i… No skoro została poczęta w Sylwestra…

Zaniosłam się głośnym śmiechem. Kepa popatrzył na mnie oburzony.

– Jesteś niemożliwy – przyznałam. – Obiecaj, że gdy dorośnie nie poczęstujesz jej tą historią!

– Dlaczego? Przecież jest świetna!

– Tak, dla nas – uściśliłam. – Layla Arrizabalaga.

– Layla Martinez - Arrizabalaga – poprawił mnie. Kiwnęłam jedynie głową, bo wzruszenie odebrało mi mowę. Wtuliłam się w niego najmocniej jak potrafiłam. Odwzajemnił uścisk czule gładząc brzuszek. Zasnęłam wdychając zapach Kepy. Zapach domu.

***

Witam! 

Ależ się tutaj zrobiło słodko i rodzinnie... ;) 

Po zakończeniu tej historii planuję zacząć kolejną, więc jeśli byłybyście zainteresowane to zapraszam do zapoznania się z bohaterami :) Tym razem nie Kepa, ale wciąż Chelsea ^^ :D

Pozdrawiam ;*