Dziesiąty

Londyn, 30.12.2018 r.

 Po bezsennej nocy z kubkiem kawy w dłoniach siedziałam w kuchni szykując się na nadchodzący dzień. Czułam, że nie będzie łatwy dla mnie, dla Diego, dla Kepy i oczywiście dla Anastasii. Westchnęłam ciężko, gdy usłyszałam tupot jej bosych stóp. Kilka sekund później niepewnie weszła do pomieszczenia przecierając zaspane oczka.

– Kochanie, tyle razy mówiłam ci, żebyś nie chodziła bez kapci… Jeszcze się przeziębisz – powiedziałam zatroskana.

– Nic mi nie będzie – wzruszyła obojętnie ramionami siadając na krześle. Wbiła we mnie uważny wzrok.

– Dobrze się czujesz? – spytałam głaszcząc ją po głowie. – Wiem, że wczorajszy dzień był dla ciebie ciężki, ale wspólnie uzgodniliśmy, że powinnaś poznać prawdę… – Zaczęłam.

– Mamusiu… – szepnęła cicho. – Lubię wujka Kepę, ale dla mnie istnieje tylko jeden tatuś. Mam już jednego, który mnie kocha i który się o mnie troszczy i nie potrzebuję drugiego – Oznajmiła. – Nie umiem pogodzić się z tym, co wczoraj mi powiedzieliście…

– To zrozumiałe, kochanie… Potrzebujesz dużo czasu, żeby to sobie poukładać. Do tej pory żyłaś w przekonaniu, że ja, ty i Diego tworzymy rodzinę. Żyłaś w przekonaniu, że to Diego jest twoim biologicznym tatą, jednak… Mimo tego, że był z tobą od początku to twoim prawdziwym tatą jest Kepa… I to się nie zmieni…

– Ale… Mam już rodzinę. Nie chcę w niej kolejnego członka, nie chcę drugiego tatusia. Skoro jest moim prawdziwym tatą to dlaczego nas zostawił? – spytała próbując pohamować łzy. Kucnęłam naprzeciwko niej i pogładziłam po policzkach.

– Bo było tak, jak powiedzieliśmy ci wczoraj… Jesteś jeszcze za mała, by zrozumieć pewne dorosłe sprawy, ale Kepa nie wiedział o tobie. Dowiedział się stosunkowo niedawno i od tego czasu próbował brać czynny udział w twoim życiu, co chyba mu się udawało, prawda?

– Tak – przytaknęła kiwając głową. – Jednak nie chcę, by niszczył naszą rodzinę – Pociągnęła noskiem, a ja spojrzałam na nią zrezygnowana.

– Nikt nie zniszczy naszej rodziny, obiecuję – pocałowałam ją w czoło czując do siebie obrzydzenie. Sama ją niszczyłam swoją miłością do Kepy… – Kochasz i traktujesz Diego, jak tatę, co jest zrozumiałe, ale może jednak dasz szansę Kepie? – Zapytałam obawiając się jej reakcji. – Pozwolisz mu siebie poznać, pozwolisz mu uczestniczyć w swoim życiu, pozwolisz, by nie tracił kolejnych lat? On sam cierpi bardzo mocno przez to, że nie było go przy tobie od samego początku…

– Przy mnie, czy przy nas obu? – zadając to pytanie ze zdenerwowania zaczęła obgryzać paznokcie.

– Ja… – zawahałam się wpatrując się w jej brązowe oczy. – Sądzę, że cierpi, że nie było go przy nas obu – Wyznałam walcząc ze łzami. Ja również tego żałowałam. – Nie musicie od razu zostawać najlepszymi przyjaciółmi, ale jestem przekonana, że bardzo by się ucieszył, gdybyś dała mu szansę…

– Mogę spróbować – mruknęła cicho bawiąc się rękawem swojej piżamki. – Ale moim tatusiem jest tatuś Diego – Zastrzegła, a ja przytuliłam ją do siebie z całych sił.

– Dziękuję – wyszeptałam w jej włosy spostrzegając, że Diego stał w progu i przyglądał się całej scenie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Posłałam mu nieśmiały uśmiech, który lekko odwzajemnił. To nie ja, nie Kepa, nawet nie Anastasia… Zdałam sobie sprawę, że to Diego będzie cierpiał najbardziej, gdy dowie się prawdy o moich uczuciach. Na samą myśl zabolało mnie serce…

 Myślałam, że grając na fortepianie uwolnię się od natrętnych myśli, jednak pomyliłam się. One cały czas krążyły w mojej głowie atakując mnie coraz mocniej. Po rozmowie z Anastasią wysłałam Kepie wiadomość, że mała jest gotowa dać mu szansę. Odpowiedział kciukiem uniesionym do góry, co przyjęłam delikatnym uśmiechem. Cały czas byłam pogubiona, nie wiedziałam, co zrobić, nie wiedziałam, jak wyznać Diego prawdę. Nie zasługiwał na to, by być okłamywanym. Nie po tym, co zrobił dla mnie i dla małej. I z tego powodu również bałam się powiedzieć mu o wszystkim. Kochał mnie. Kochał Anastasię. Otoczył nas opieką, bezpieczeństwem, troską oraz miłością. Razem stworzyliśmy rodzinę i mieliśmy nią pozostać do końca świata. Jednak… Ponowne pojawienie się Kepy w moim życiu spowodowało, że cały mur, który zbudowałam po przeprowadzce zaczął się burzyć. Znowu był blisko mnie, znowu był na wyciągnięcie ręki. Znowu mogłam patrzeć w jego oczy, znowu mogłam widzieć ten zadziorny uśmieszek, który powodował szybsze bicie mojego serce, znowu mogłam słyszeć jego śmiech… Moja miłość do niego nie zniknęła przez te wszystkie lata. Zepchnęłam ją na samo dno mojego serca, bowiem nie przypuszczałam, że jeszcze kiedykolwiek będzie dane mi go spotkać. Los oraz życie bywają jednak nieprzewidywalne, czego skutki odczuwałam właśnie teraz. Co mogłam zrobić, by cierpienie spowodowane moimi czynami oraz uczuciami nie było aż tak wielkie?

– Adriana… – drgnęłam, gdy usłyszałam za plecami głos Diego. – Wszystko w porządku?

– Na tyle na ile może być – odparłam siląc się na uśmiech. – Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zły za moją poranną rozmowę z małą…

– Nie – powiedział dając mi całusa w czoło. – Małymi kroczkami do przodu, prawda?

– Prawda – przytaknęłam. – Myślałam, że po wczorajszym nie będzie chciała ze mną rozmawiać, więc miło się zaskoczyłam…

– Jesteś jej ukochaną mamusią, nie mogłaby się na ciebie gniewać – rzekł. – Tak sobie pomyślałem… Twoi rodzice lecą dziś do Hiszpanii, by odwiedzić stare kąty. Może wybrałabyś się tam wspólnie z nimi? Z małą…?

– Diego… – zaczęłam niepewnie. Na samą myśl o powrocie do ojczyzny przeszły mnie ciarki. – Po co?

– Może dzięki temu bardziej oswoi się z tą myślą? Może, gdy na własne oczy zobaczy waszą rodzinną miejscowość będzie jej łatwiej?

– No nie wiem – nie byłam przekonana do tego pomysłu. – To nie za dużo jak na jeden raz?

– Spytajmy ją o zdanie – stwierdził, a ja pokiwałam głową. Udaliśmy się do królestwa Anastasii, by przedstawić jej pomysł Diego, ale tak jak przypuszczałam nie spodobał się jej.

– Może innym razem? – spytała cicho patrząc na nas błagalnie.

– Masz rację, księżniczko – powiedział mój mąż posyłając mi przepraszający uśmiech. Został z małą, by pomóc jej zbudować wieżę z klocków, a ja udałam się do salonu rozważając jego słowa. Może sama mogłabym udać się wraz z rodzicami do Hiszpanii? Może nadszedł już najwyższy czas by zmierzyć się z demonami przeszłości…?

Hiszpania, Ondarroa, 31.12.2018 r.

 Za aprobatą Diego wyjechałam wczoraj do ojczyzny wraz z rodzicami. Parę dni, które miały mi pomóc odciąć się od wszystkiego. Z ciężkim sercem zostawiałam Anastasię, ale zapewniła mnie, że z Diego, pod moją nieobecność poradzą sobie ze wszystkim. Powrót po tylu latach, powrót do ojczyzny, powrót do rodzinnego miasta, z którym wiązało się tyle wspomnień był niezwykle trudny. Rodzinny dom usytuowany niedaleko domu Kepy w niczym mi nie pomagał… Kiedy otworzyłam drzwi mojego dawnego pokoju uderzyła we mnie fala wspomnień. Zdjęcia w ramkach, zdjęcia na ścianie, łóżko, całe to pomieszczenie będące świadkiem naszych wspólnych chwil… Pod wpływem impulsu zaczęłam przeglądać stare rzeczy oraz ubrania, których nie wzięłam ze sobą do Anglii. Otworzywszy szafę pierwsze co rzuciło mi się w oczy to bluza Kepy, którą podarował mi bym nie marzła. Ostrożnie wzięłam ją do ręki i zaciągnęłam się jej zapachem. Mogłabym przysiąc, że wciąż był wyczuwalny… Myślałam, że sobie poradzę, ale było to znacznie trudniejsze niż przypuszczałam. Resztę dnia spędziłam z rodzicami pogrążając się we wspomnieniach oraz zadumie. Dzisiaj był Sylwester… Przemierzałam ulice Ondarroi zupełnie bez celu, podziwiałam urokliwe kamienice oraz tak dobrze znany mi krajobraz. Było tutaj inaczej niż w zatłoczonym oraz głośnym Londynie. Było spokojniej, było lepiej, choć nie mogłam tego stwierdzić z pełnym przekonaniem. Wspominałam beztroskie chwile spędzone z Kepą w tym mieście, w tych znajomych miejscach, żałując, że życie potoczyło się tak, a nie inaczej… Wróciwszy wieczorem do domu oznajmiłam rodzicom, że muszę odwiedzić jeszcze jedno miejsce. Nie pytali, zrozumieli. Wzięłam samochód i ruszyłam tam, gdzie na zawsze połączyłam się z Kepą.

 Playa de Itzurun. Plaża. Tak dobrze znany mi klimat. Fale rozbijające się o brzeg. Miejsce moje i Kepy. Świadek naszego uczucia, świadek naszego pierwszego razu, świadek naszej miłości… Okryłam się szczelniej szalikiem i usiadłam na złocistym piasku. Wsłuchiwałam się w szum wiatru patrząc w niebo. Mój azyl. Nasz azyl.

– Adriana… – drgnęłam usłyszawszy za sobą tak dobrze znany mi głos. Odwróciłam się zaskoczona. – Nie chciałem cię przestraszyć…

– Kepa… Co ty tutaj robisz? – wyjąkałam podnosząc się z piasku.

– Przyleciałem dziś do Hiszpanii, musiałem na chwilę wyrwać się z Londynu, aby poukładać sobie wszystko w głowie. Nie miałem zielonego pojęcia, że cię tutaj spotkam.

– Dlaczego przyjechałeś akurat tutaj? – spytałam.

– Mógłbym spytać cię o to samo – zaśmiał się cicho. – Mam sobie pójść?

– Nie… – szepnęłam robiąc krok w jego kierunku. – Chyba i tak powinniśmy porozmawiać…

– Adriana, nie teraz, nie dziś, proszę… Po prostu odpocznijmy. Odpocznijmy w naszym miejscu, miejscu, z którym wiążą się niesamowite wspomnienia… Właśnie dziś, właśnie w Sylwestra…

– Od rana nie myślę o niczym innym, tylko o naszym ostatnim…

– Nie tylko naszym… Anastasia była już wtedy z nami – wyszeptał ledwo słyszalnie zbliżając się do mnie. Po chwili tonęłam w jego mocnym uścisku. Zdecydowanie tego potrzebowałam. – Adriana… – Kiedy usłyszałam ten znajomy szept w uchu nie wytrzymałam. Spojrzałam mu w oczy, po czym nie zważając na nic namiętnie go pocałowałam. Jęknął zaskoczony, ale oddał pocałunek z nie mniejszym zaangażowaniem. Słowa w takiej chwili były zbędne. Nie wiem, kiedy nasze niecierpliwe dłonie zaczęły pozbywać się ubrań, wiem, że całą sobą chłonęłam każdy jego pocałunek, każdy dotyk, każdy gest… To, co robiliśmy było złe, ale jednocześnie tak dobre, tak znajome… Jego usta były wszędzie, namiętne, gorące, spragnione. Jego męskie dłonie zmysłowo sunęły po moim ciele… Kiedy zaczęłam odwdzięczać mu się za każdą pieszczotę czułam, że jest na skraju wytrzymania. Gdy szukał potwierdzenia w moich oczach, gdy chwilę później poczułam go w sobie zdałam sobie sprawę, że to w jego ramionach chcę przebywać do końca świata. Należeliśmy do siebie. Jego ruchy były zdecydowane, stanowcze, biegłe… Ponownie odnaleźliśmy siebie nawzajem, nasze głośne oddechy mieszały się ze sobą, a przeciągłe jęki rozkoszy tonęły w szumie fal… Razem spadliśmy w przepaść, z której nie było dla nas ratunku... Doszliśmy w tym samym momencie drżąc w swoich objęciach, a niebo nad nami rozbłysło tysiącami fajerwerków…

***

Witam! 

Jednak udało się coś wcześniej napisać ;) Wciąż nie pracę magisterską...

Po filmiku z rozbierającym się Kepą w roli głównej nie mogło powstać nic innego ^^ :D 

Pozdrawiam ;*