Jedenasty

Londyn, 02.01.2019 r.

 Mój pobyt w rodzinnym mieście, w ojczyźnie nie trwał zbyt długo. Po nocy spędzonej z Adrianą na plaży, która po raz kolejny stała się świadkiem naszych uczuć wróciłem do Londynu. Powrót w Nowy Rok nie był niczym przyjemnym, jednak musiałem stawić się w Anglii ze względu na rozgrywany dziś mecz. Adriana postanowiła zostać jeszcze jeden dzień i wrócić z rodzicami. Decydując się na spędzenie Sylwestra w Ondarroi, decydując się na przejażdżkę w tak znaczące dla mnie miejsce nie spodziewałem się, że ujrzę tam Adrianę. Chciałem pobyć sam, zastanowić się, co robić dalej, jak przekonać do siebie córkę, jak powiedzieć rodzicom, że są dziadkami uroczej czterolatki… Jednak obecność blondynki na plaży, na której tak naprawdę, po raz pierwszy przekonałem się jak to jest być z kobietą kompletnie zniweczyła moje plany. Była tam, tak samo jak ja, wpatrzona w gwiazdy widoczne na niebie. Podobnie jak mnie przywiodły ją tam wspomnienia wspólnie spędzonych chwil. Znowu byliśmy razem, znowu daliśmy się ponieść… Uczucia ponownie wygrały z rozsądkiem. Oddaliśmy się sobie nawzajem pełni świadomi tego, co robimy. Adriana była moja, była w moich ramionach, szeptała moje imię… Była miłością mojego życia, której nie mogłem utracić po raz drugi. Gdy obudziliśmy się wtuleni w siebie, milczeliśmy przez jakiś czas. Trzymaliśmy się za ręce i patrzyliśmy w niebo. Tak jak dawniej. Tak jakby nie było między nami czteroletniej rozłąki. Jednak Adriana miała męża, którego zdradziła ze mną już drugi raz. Próbowałem ją przekonać, by wyznała Diego prawdę, ale stwierdziła, że potrzebuje jeszcze trochę czasu, by poukładać sobie to wszystko. Zrozumiałem, bo wiedziałem, że to wszystko jest cholernie trudne. W końcu nie chodziło tylko o uczucia Diego, ale przede wszystkim o uczucia naszej córeczki… Córeczki, z którą aktualnie spacerowałem po parku, córeczki, która patrzyła na mnie z nieufnością, córeczki, która była dla mnie wszystkim… Odwiedziłem Diego przed meczem prosząc o możliwość spędzenia z Anastasią choć kilku chwil. Zgodził się, a później przekonał małą, by mi zaufała, by spróbowała tak, jak obiecała mamie. Podziękowałem mu z wdzięcznością, jednocześnie informując go, że spotkałem się z Adrianą. Chciałem być szczery, na tyle, na ile pozwalała mi sytuacja. Pokiwał głową ze zrozumieniem, ale nic nie powiedział. Zapewniłem go, że nie miałem pojęcia o jej pobycie w Ondarroi. Nie wiem, czy mi uwierzył, ale miałem nadzieję, że tak. Miałem cholerą nadzieję, że ta pokręcona sytuacja prędzej, czy później się wyjaśni, że pomimo cierpień innych ludzi będę mógł zaznać szczęścia z Adrianą i Anastasią…

– Dziękuję, że zgodziłaś się spędzić ze mną chwilę czasu – odezwałem się do małej, gdy odprowadzałem ją do domu. – To naprawdę wiele dla mnie znaczy.

– Obiecałam mamusi – szepnęła przypatrując mi się uważnie. – Mamy takie same oczy – Dodała po chwili automatycznie spuszczając główkę w dół.

– Hej… – kucnąłem przed nią i podniosłem jej podbródek do góry. – Dlaczego płaczesz? – Spytałem cicho.

– Bo… – zaczęła, ale przerwała. – Ty naprawdę jesteś moim tatą?

– Tak – potwierdziłem i zaśmiałem się. – Mamy takie same oczy… Również uśmiech masz po mnie – Powiedziałem obserwując jej reakcję.

– Mamusia mówi, że to uśmiech cwaniaka – mruknęła, a ja nie mogąc się powstrzymać parsknąłem śmiechem.

– Moi rodzice mówili to samo – oznajmiłem. – Jesteś bardzo mądrą dziewczynką i rozumiesz już bardzo dużo jak na swój wiek… Wiem, że potrzebujesz czasu, by wszystko na spokojnie do ciebie dotarło, ale obiecuję, że zrobię wszystko, byś się do mnie przekonała…

– Obiecałam mamusi, że będę się starać, więc nie mogę jej zawieść – powiedziała. Pokiwałem głową na znak, że rozumiem. Nim się spostrzegłem staliśmy już przed domem.

– Jeszcze raz ci dziękuję – powtórzyłem i uśmiechnąłem się do niej. Ku mojej uldze odwzajemniła ten gest patrząc na mnie uważnie. Nie wiedziałem, co mam zrobić, jednak po chwili uważając, by jej nie spłoszyć, przytuliłem ją niezdarnie do siebie. Zdrętwiała na moment, ale pozwoliła mi na ten uścisk. Odnotowałem to za mały sukces.

– Pa wujc… – zaczęła, po czym umilkła. Nerwowo podrapała się po główce.

– Możesz mówić do mnie Kepa, jeśli ma być ci łatwiej – zaproponowałem.

– Pa… Kepa! – krzyknęła i w podskokach powędrowała do domu.

– Pa… Córeczko… – mruknąłem w dal. Może nie będzie aż tak źle?

Londyn, 03.01.2019 r.

 Po powrocie do domu, pierwsze co zrobiłam to wzięłam Anastasię w ramiona i nie chciałam jej wypuścić. Tęskniłam za nią. Tak jak matka tęskni za ukochanym dzieckiem. Gdy ochłonęłam po podróży Diego oznajmił mi, że Kepa był wczoraj z małą na spacerze. Wiedziałam o tym, bowiem sam zrelacjonował mi przebieg tego spotkania. Był taki radosny, tak jakby wstąpiła w niego nowa nadzieja, że wszystko się ułoży. Chciałabym być tego samego zdania, jednak nie potrafiłam… Nie potrafiłam zdobyć się na odwagę, by wyznać Diego, co zrobiłam… Co zrobiłam po raz kolejny. Nie zasługiwał na bycie oszukiwanym, nie zasługiwał na bycie krzywdzonym. Bałam się tego, co się stanie, gdy prawda wyjdzie na jaw.

– Cieszę się, że już jesteś – powiedział całując mnie w skroń.

– Też się cieszę – odpowiedziałam wysilając się na słaby uśmiech. – Tęskniłam za wami!

– My za tobą też, myszko – objął mnie, a ja położyłam głowę na jego ramieniu. Czułam do siebie wstręt. – Kepa wspominał mi, że również spędził Sylwestra w Ondarroi – Podjął Diego, a moim ciałem wstrząsnął dreszcz.

– Naprawdę? – udałam zaskoczoną. – Widocznie musieliśmy się minąć, bo go nie spotkałam – Skłamałam. Diego spojrzał na mnie zdziwiony, ale nic nie powiedział. Zamiast tego wstał z kanapy i wyszedł z domu głośno trzaskając drzwiami. Nic z tego rozumiałam. Co mu się stało? Wybiegłam za nim, ale zdążyłam zauważyć jedynie jego samochód skręcający za rogiem. Zmarszczyłam brwi próbując się z nim skontaktować, ale odrzucał moje połączenia. Ogarnięta dziwnym uczuciem wróciłam do domu i udałam się do pokoju córki. Przez chwilę pobawiłam się z nią, później zarządziłam kąpiel, a na samym końcu przeczytałam jej bajkę na dobranoc. Wychodząc z jej królestwa zgasiłam światło, po czym zeszłam na dół. Diego nadal nie było… Chciałam zadzwonić do Kepy, by spytać go, czy może coś wie, ale w tym momencie wrócił mój mąż. Kompletnie pijany.

– Anastasia śpi? – wybełkotał.

– Tak… – powiedziałam. Nie poznawałam go! – Wróciłeś w tym stanie samochodem?! – Podniosłam głos.

– Nie powinno cię to obchodzić!

– Diego, co się stało?

– Okłamałaś mnie! – wybuchnął. – Kepa powiedział mi wczoraj, że widzieliście się w Sylwestra! Dlaczego więc zataiłaś to przede mną?!

– Nie wiem… – pokręciłam głową. – Bałam się.

– Czego? – parsknął. – Przecież nie zabraniam się wam widywać! A może… Masz do ukrycia coś więcej? – Warknął, a mnie sparaliżowało. – Adriana… Jeśli ukrywasz przede mną coś jeszcze, to powiedz mi to!

– Zdradziłam cię – powiedziałam szybko.

– Słucham? Zdradziłaś mnie?!

– Dwukrotnie – przyznałam, czując zbliżającą się katastrofę. – Na kolacji bożonarodzeniowej i…

– W Sylwestra – zaśmiał się gorzko. Opadł na kanapę zakrywając twarz w dłoniach. Szloch wstrząsnął jego ciałem. – Jak mogłaś mi to zrobić? Przecież wiesz, że cię kocham… Że kocham ciebie i małą. Wiesz, że oddałbym za was życie…

– Wiem to wszystko! Ale nie mogę już dłużej tego ukrywać!

– Czego? – spojrzał na mnie oczami pełnymi łez. Sama otarłam swoje spływające z moich policzków.

– Kocham Kepę. Zawsze go kochałam…

Londyn, 07.03.2019 r.

 Kolejne dni oraz kolejne tygodnie zlały mi się w całość. Gdybym miała je opisać, opisałabym je jako dni pełne milczenia, obojętności, bólu, cierpienia oraz przelanych łez. Diego nie mógł pogodzić się z prawdą, którą wyjawiłam mu dwa miesiące temu. Próbował to wszystko ogarnąć, ale bezskutecznie. Próbował o mnie walczyć, ale z bólem serca dałam mu do zrozumienia, że nie ma o kogo walczyć… Gardziłam sama sobą, bowiem wiedziałam, ile mu zawdzięczam. Pokochał mnie, pokochał moją córkę, zaczął traktować ją jak własną… Byliśmy szczęśliwi, tworzyliśmy zgraną rodzinę otaczającą się miłością oraz bezpieczeństwem. A później pojawił się Kepa i wszystko się zmieniło. Odżyły uczucia schowane na dnie serca… Kochałam go ponad wszystko, kochałam go całą sobą i on również kochał mnie. Oboje kochaliśmy Anastasię, która niewiele rozumiała z zaistniałej sytuacji. Nie rozumiała, czemu mamusia coraz częściej kłóci się z tatusiem, nie rozumiała, czemu dorośli płaczą i unikają się wzajemnie. Większość czasu spędzała z moimi rodzicami, bądź z Kepą… Kepą, który odbył męską rozmowę z Diego, i który przeprosił go za wszystkie wyrządzone krzywdy. Diego jednak nie chciał mieć z nim nic wspólnego. Obwinił go za utratę mnie oraz Anastasii. Hiszpan zrozumiał jego reakcję i od tamtej pory widywał się z Anastasią w swoim mieszkaniu. Diego było to nie na rękę, ale nie mógł mu tego zabronić… Czas spędzany z Diego pod jednym dachem był okropny. Nie mogłam się wyprowadzić, nie mogłam zrobić tego Anastasii. Diego naprawdę chciał walczyć, chciał ratować nasze małżeństwo, ale to nie miało sensu. Nie kochałam go tak jak kochałam Kepę. Miałam nadzieję, że pewnego dnia to zrozumie… Czułam do siebie obrzydzenie. Nie mogłam znieść widoku płaczącego Diego, jego smutku oraz bólu widocznego w jego oczach. Mimo zbliżającej się wiosny dni stały się ponure oraz szare. Gdy Anastasii nie było w domu kłóciliśmy się o każdą błahostkę, obrzucaliśmy się wyzwiskami, a później każde z nas rozchodziło się, by nie patrzeć na tę drugą osobę. Wychodząc dziś z domu spostrzegłam na blacie w kuchni teczkę opatrzoną logiem jednej z najlepszych kancelarii w Londynie. A więc tak to miało się skończyć… Przełknęłam łzy ruszając przed siebie w tylko mi znane miejsce. Moje życie rozsypało się jak domek z kart, a ja straciłam nad wszystkim kontrolę. Dwie godziny później zdałam sobie sprawę z tego, że Diego straciłam bezpowrotnie… A zyskałam kogoś innego... Udałam się do parku, do tego samego parku, w którym ostatni raz byłam, gdy dowiedziałam się o Anastasii… Teraz usiadłam na tej samej ławce i obserwowałam rodziców spacerujących z dziećmi. Otarłam łzy wierzchem dłoni wpatrując się w zdjęcie, które miałam przed sobą. Zarys dziecka… Maleństwo moje i Kepy…

***

Witam! 

Któraś spodziewała się takiego obrotu sprawy? ^^ Komplikacje, wszędzie komplikacje :D 

Od razu mówię, że nie wiem, co ile będą pojawiały się nowe rozdziały, zarówno tutaj, jak i na dwóch pozostałych historiach. Mamy marzec, a ja utknęłam na trzech stronach pracy magisterskiej, więc... :D 

Trzeba było pisać ją o Kepie, już dawno byłaby skończona... ^^ 

Pozdrawiam ;*