Siódmy

Londyn, 24.12.2018 r.

 Święta. Wigilia. Czas spędzony z rodziną, z najbliższymi. Zgiełk, przepych, szał zakupów. Tradycyjne, przepyszne potrawy. Choinka, pod którą piętrzyła się góra prezentów. Atmosfera radosnego oczekiwania, wpatrywania się w niebo, aż rozbłyśnie gwiazda. W tym wszystkim byłam ja. Słaba, pokonana przez przeszłość, przez uczucia, przez miłość. Od upojnych chwil spędzonych z Kepą w publicznej toalecie nie potrafiłam znaleźć sobie miejsca. Nie potrafiłam dojść do siebie. Nie potrafiłam spojrzeć Diego w oczy, nie potrafiłam przyznać się do zdrady. Zrobiłam coś okropnego, nie tylko Diego, ale również Anastasii. Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że nic się nie stało. A stało się wiele. Zapoczątkowałam jakąś lawinę, która pędziła wprost na mnie, a ja nie miałam sił, by się przed nią schronić. Świadomie wykonałam krok, który przybliżał mnie do utraty rodziny, ludzi, których kocham. W tamtym momencie nie myślałam o mężu, nie myślałam o córce. Wtedy liczył się tylko Kepa. Jego spojrzenie, od którego pomimo upływu czasu miękły mi kolana. Jego usta, niecierpliwe, gorące, szukające moich ust. Jego dłonie, łagodne, a zarazem brutalne. Jego dotyk, parzący moją skórę. Jego oddech. Oddech, którym oddychałam również ja. Jego zapach. Znajomy, niezmienny, pociągający w przepaść, z której nie było ratunku. On… Mężczyzna moich snów, moich marzeń, mój prywatny książę z bajki. Mój książę z Ondarroi, jak kiedyś go nazywałam. Po prostu Kepa. Miłość mojego życia, tata mojej córki. Nie wiedziałam, jak wyplątać się z sieci uczuć. To chyba było po prostu niemożliwe. Miłość do niego była jak narkotyk. Uzależniała. Miałam poprzestać na jednym razie, jednak było to niemożliwe. Przyciągał mnie do siebie jak magnes. Kepa. Odległy, a jednak bliski. Młodzieniec z Hiszpanii, a jednocześnie dorosły, dojrzały, seksowny mężczyzna… Kepa. Kepa całujący mnie w skroń, delikatnie pieszczący mój policzek swoimi palcami…

– Mamusiu, pójdziesz ze mną wypatrywać pierwszej gwiazdki? – pytanie zadane przez Anastasię oderwało mnie z zadumy. Popatrzyłam na nią nieprzytomnie. – Mamusiu? – Powtórzyła ciągnąc mnie za rękaw koszuli.

– Tak, kochanie, oczywiście, że z tobą pójdę – oprzytomniałam i wzięłam ją na ręce. Pisnęła zadowolona, a ja po raz pierwszy od paru dni zaśmiałam się szczerze i głośno. Jej radość, jej uśmiech, jej zarumienione od dziecięcego podniecenia policzki były dla mnie wszystkim. Posadziłam ją na oparciu kanapy, a sama stanęłam za nią. Kątem oka widziałam Diego, który wraz ze swoimi oraz moimi rodzicami krzątał się w jadalni układając sztućce. Mąż podchwycił moje spojrzenie, a ja posłałam mu uśmiech. Diego, czuły, opiekujący się mną i Anastasią, Diego kochający nas ponad wszystko. W żadnym wypadku nie zasługiwał na to, co mu zrobiłam. Nie zasługiwał na zdradę. Nie zasługiwał na bycie okłamywanym. Czułam, że wyrzuty sumienia mnie zjedzą, a potem wyplują obdartą z godności.

– Mamusiu, patrz, śnieg! – zawołała Anastasia wpatrując się w płatki białego puchu lecące z nieba.

– Twoje życzenie się spełniło – pstryknęłam ją w nos, a ona zachichotała. – Będziesz miała białe święta!

– My będziemy mieli białe święta – poprawił mnie Diego, pojawiając się obok nas. – Kolejne, wspólne, rodzinne święta… To piękne, prawda? – Zapytał obejmując nas wzrokiem pełnym miłości.

– Prawda – przytaknęłam. Rodzina. Ja, Anastasia, Kepa…

– Pierwsza gwiazdka! – zapiszczała Anastasia, po czym w podskokach udała się do dziadków, aby obwieścić im, że Wigilię czas zacząć.

– All I want for Christmas is you… – zanucił Diego dając mi buziaka w policzek. Zadrżałam na wspomnienie tej piosenki, na wspomnienie ostatnich świąt spędzonych wspólnie z moim Hiszpanem… – Idziemy do stołu? – Zapytał.

– Tak – odparłam, myśląc o Kepie. O moim wszystkim…

Hiszpania, Ondarroa, 24.12.2013 r.

 – Co mi kupiłeś? – spytałam Kepę, który siedział na moim łóżku bawiąc się moimi dłońmi.

– Nic ci nie powiem! – oznajmił stanowczo. Zrobiłam naburmuszoną minę. – Uwielbiam, gdy tak marszczysz nosek – Parsknął, a ja trzepnęłam go w ramię.

– Adriana, Kepa! – usłyszeliśmy nawoływanie mojej mamy z dołu. – Ciasto na was czeka! Spojrzeliśmy po sobie i z piskiem wybiegliśmy z mojego pokoju. Jego rodzice na nasz widok uśmiechnęli się pod nosem. Byliśmy. Ja i Kepa. Zawsze razem. Nigdy osobno.

– Zapraszam do kuchni – moja mama spojrzała nas wyczekująco. Zgodnie pokiwaliśmy głowami i zniknęliśmy w jej królestwie. Ona sama poszła poprzestawiać prezenty pod choinką, a młodsza siostra Kepy od razu rzuciła się jej na pomoc. Tata wesoło pogwizdywał pod nosem, wieszając jemiołę.

– Uwielbiam nas razem… Uwielbiam nasze rodziny razem… – powiedziałam zabierając się za dekorowanie ciasta.

– Ja również – zaśmiał się biorąc do ręki opakowanie z cukrem pudrem. – Czasami wyobrażam nas sobie, jako małżeństwo. Małżeństwo z dziećmi, które oczekuje pierwszej gwiazdki… – Westchnął, a ja obdarzyłam go promiennym uśmiechem.

– Kiedyś te wizje na pewno się spełnią – szepnęłam obsypując go cukrem pudrem. Krzyknął oburzony, ale po chwili odpłacił mi się tym samym. Zaśmiałam się głośno, kiedy złapał mnie w pasie i zaczął sypać smakowity oraz słodki proszek na moje włosy.

– All I want for Christmas is you – zanucił przygryzając płatek mojego ucha.

– All I want for Christmas is you, baby – odpowiedziałam scałowując cukier puder z jego nosa. Tego jednego byłam pewna. Tylko jego chciałam. Zawsze…

Londyn, 24.12.2018 r.

 Tegoroczne święta spędzałem w gronie Andreii oraz jej rodziców. Moi wraz z siostrą zostali w Hiszpanii. Tęskniłem za nimi i obiecałem sobie w duchu, że za rok będzie inaczej. Nie miałem pojęcia, jak powiedzieć im, że są dziadkami uroczej czteroletniej dziewczynki, której uśmiech roztapiał wszelkie lody. Bałem się, chociaż przeczuwałem, że byliby zadowoleni, gdyby dowiedzieli się prawdy. Zawsze uwielbiali Adrianę i traktowali ją, jako nieodłączną część mnie. Bo tak zawsze było. Ja i ona. Zawsze razem. Ocknąłem się dostrzegłszy Andreę, która przypatrywała mi się uważnie. Posłałem jej uśmiech, który niepewnie odwzajemniła. Od chwil spędzonych z Adrianą nie funkcjonowałem normalnie. Ciągle rozpamiętywałem smak jej słodkich ust, dotyk jej delikatnych i subtelnych dłoni. Ciągle o niej myślałem, nie potrafiłem przestać. Była wszędzie. Była w moich myślach, w moim życiu, w moim sercu. Była tam razem z moją córeczką…

– Pora zaczynać – odezwała się Andrea dotykając mojego ramienia.

– Tak… Pierwsza gwiazda właśnie rozbłysła – powiedziałem wpatrując się w niebo. Moja dziewczyna parsknęła śmiechem.

– Nie sądziłam, że dalej wierzysz w takie rzeczy – mruknęła zmierzając w stronę swoich rodziców. Patrzyłem na nią i nagły ból wstrząsnął moim sercem. Święta powinno spędzać się z osobami, które się kocha. Zamknąłem powieki przywołując w myślach obraz szczęśliwej rodziny. Adriany. Mnie. Naszej córeczki biegnącej wprost w moje ramiona, dziękującej za prezent, obejmującej swoimi rączkami moją szyję… Rodziny, której przez własną głupotę nie miałem. Ale byłem zdeterminowany zrobić wszystko, by odzyskać dwie najważniejsze kobiety swojego życia…

Londyn, 26.12.2018 r.

 Po meczu, który tradycyjnie odbywał się w Boxing Day zmęczony wróciłem do domu. Cieszyłem się z wygranej odniesionej nad zespołem z Watford. Nie było łatwo, ale zachowałem czyste konto, co oprócz zwycięstwa mojej drużyny było dla mnie niezwykle ważne. Zdziwiłem się widząc światło dobiegające z sypialni. Była późna noc. Droga z Watford nie była długa, jednak dawała się we znaki. Czyżby Andrea czekała na mnie tyle czasu? Odstawiwszy butelkę z wodą na stolik udałem się w kierunku sypialni. Delikatnie otworzyłem drzwi niepewny tego, co zobaczę. Andrea leżała na łóżku, zwrócona tyłem do mnie. W dłoni trzymała telefon. Z kim do cholery mogła rozmawiać o tej godzinie?

– Cristina, czy ty nic nie rozumiesz?! – krzyknęła oburzona, zagarniając swoje czarne, gęste oraz długie włosy na ramię. – Przecież, kiedy Kepa dowie się prawdy to mnie znienawidzi!

Zmarszczyłem brwi nie wiedząc, o co chodzi. Czyżby Andrea miała kogoś na boku? Czyżby grała na dwa fronty? Czy mógłbym ją za to winić doskonale wiedząc, że sam dopuściłem się zdrady? – Ogarnij się! Gdy dowie się, że od samego początku wiedziałam, że Adriana jest w ciąży to będzie koniec wszystkiego! Kiedy wyjdzie na jaw to, że wiedziałam o istnieniu tego bachora to mogę pożegnać się ze wszystkim… Co mam zrobić?! – Jęknęła zrozpaczona. Kilkakrotnie zamrugałem powiekami, a prawda uderzyła we mnie niczym bumerang. Poczułem wściekłość, jakiej nie czułem jeszcze nigdy. Agresja krążyła w moim ciele, płynęła w moich żyłach domagając się ujścia. Zacisnąłem mocno szczękę, głośno trzaskając drzwiami. Andrea drgnęła zaskoczona i upuściła telefon. Wpatrywała się we mnie zszokowana, a ja nie potrafiłem określić, co chcę jej zrobić. – Kepa… – Szepnęła wystraszona.

– Czy to prawda?! Powiedz, że się przesłyszałem, powiedz, że to nieprawda, że nie miałaś pojęcia o ciąży Adriany! – wycharczałem robiąc krok w stronę łóżka. Andrea zbladła.

– To prawda – potwierdziła. – Wiedziałam o wszystkim od samego początku.

***

Witam! 

Mam nadzieję, że choć trochę Was zaskoczyłam... ;) 

Wesołych Świąt, Kochane! <3 

(Ach, ten łańcuch... ^^ :D)

Pozdrawiam ;*