Ósmy

Londyn, 26.12.2018 r.

 – Jak mogłaś mi to zrobić?! – warknąłem. – Jak mogłaś ukrywać przede mną fakt, że Adriana jest w ciąży, że zostanę tatą?!

– Nie chciałam cię stracić! – odpowiedziała, a ja kpiąco prychnąłem pod nosem. Nie chciała mnie stracić, też mi coś! – Jak się dowiedziałeś? Od jak dawna znasz prawdę? – Zapytała cicho.

– Od ponad miesiąca – wydusiłem z siebie. – Zobaczyłem Anastasię i miałem cholerną pewność, że mała jest moja! Ma moje oczy, ma mój uśmiech! Andrea… Dlaczego, dlaczego na Boga doprowadziłaś do tego, że straciłem cztery lata z jej życia? Dlaczego przedwcześnie odebrałaś jej biologicznego ojca? Odpowiedz! – Krzyknąłem walcząc ze sobą. Miałem ochotę podejść do niej, potrząsnąć ją, szarpnąć…

– Rozstaliście się! Związałeś się ze mną! Kochałam cię już od dawna i chciałam sprawić, byś ty również się we mnie zakochał… Gdy do tego doprowadziłam, gdy już cię zdobyłam, miałam nagle wypuścić cię z rąk? Tylko dlatego, że dowiedziałam się o ciąży tej suki? – wysyczała.

– Nie nazywaj jej tak! – czułem, jak tracę nad sobą panowanie. – Adriana jest mamą mojej córki! Jedyną suką jaką znam w tej chwili jesteś ty!

– Kepa… Zrobiłam to, bo cię kocham do cholery! Jesteś moim życiem, nie mogłam pozwolić, by to dziecko je zrujnowało…!

– Nie wierzę w to, co słyszę! Jak mogłem zakochać się w kimś takim, jak ty?! – popatrzyłem na nią z odrazą. Łzy płynące po jej twarzy nie robiły na mnie żadnego wrażenia. W tej jednej chwili stała się dla mnie zerem, nic nie znaczącą osobą. Miałem ochotę ją zdeptać i patrzeć na jej cierpienie. Przez nią straciłem możliwość bycia z Adrianą. Przez nią nie miałem pojęcia, o istnieniu mojej córeczki. Przez nią nie słyszałem bicia jej malutkiego serduszka, nie widziałem jej pierwszych kroczków. Przez nią straciłem cztery lata, których nikt mi nie zwróci. – Wynoś się stąd!

– Słucham?

– Wyraziłem się jasno… Wynoś się stąd! Wynoś się z tego mieszkania, wynoś się z mojego życia… W tej chwili! – warknęłam zaciskając pięści. – Andrea wyjdź, bo nie odpowiadam za siebie – Dodałem oddychając ciężko. – Nie chcę cię już widzieć, nie chcę cię w moim życiu.

– Kepa…

– Andrea, powtarzam po raz ostatni. Odejdź!

Spojrzała na mnie z wyrzutem. Nie obchodziło mnie to, gdzie się podzieje. Nie obchodziło mnie to, że była późna noc, że mogła stać się jej jakaś krzywda. Nie obchodziło mnie nic.

– Będziesz tego żałował – obwieściła chwytając swoją torebkę.

– Żałuję, że zmarnowałem na ciebie tyle lat – powiedziałem posyłając jej nienawistne spojrzenie. – Wróć po swoje rzeczy, gdy nie będzie mnie w mieszkaniu. A teraz znikaj. Zniknij z mojego życia raz na zawsze! – Warknąłem. Pokiwała głową, po czym opuściła sypialnię, a następnie wyszła głośno trzaskając drzwiami. Zacząłem krzyczeć na całe gardło strącając z komody nasze wspólne fotografie. Szkło potłukło się na drewnianych panelach. Osunąłem się na kolana drąc zdjęcia na małe kawałeczki. Oparłem się o drzwi i zacząłem płakać. Dreszcze wstrząsały moim ciałem, a ja nie mogłem przestać. Płakałem nad czterema straconym latami…

Londyn, 27.12.2018 r.

 Gdy po odwiezieniu Anastasii do dziadków wróciłam do domu czułam, że coś jest nie tak. Samochód Diego był w garażu, jednak jego nie było w kuchni, w salonie, w łazience, w naszej sypialni, w jego gabinecie…

– Diego? – zawołałam. – Gdzie jesteś?!

– W gabinecie – usłyszałam w odpowiedzi.

– Przecież dopiero co w nim byłam… – zaczęłam, a chwilę później dotarło do mnie o jakim gabinecie mówił. Z wahaniem pchnęłam drzwi do mojego małego azylu wiedząc już, jaki widok zastanę. Diego siedział przy drewnianym biurku i nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w zawartość pudełka, które miało dla mnie tak ogromną wartość.

– Przepraszam, że zacząłem grzebać w twoich rzeczach. Nie będę cię winił, jeśli się na mnie zezłościsz, ale… – urwał, a ja poczułam niewyobrażalny ból w sercu. – Ale zauważyłem, że coś jest nie tak. Byłaś nieobecna, rozkojarzona, mówiłaś, że wszystko jest w porządku, ale nie uwierzyłem ci. Znam cię na tyle, by dostrzegać takie rzeczy. Ufam ci, Adriana i naprawdę żałuję, że przeszukałem twoje rzeczy, ale nie mogłem inaczej…

– Diego… To ja przepraszam, że dowiedziałeś się w taki sposób. Nie winię cię za to, rozumiem to, co zrobiłeś. Naprawdę nie tak to wszystko miało wyglądać…

– Teraz rozumiem twoją niechęć, to dlaczego nie chciałaś chodzić ze mną na mecze. Teraz rozumiem, dlaczego nie byłaś zachwycona, gdy Kepa przebywał w naszym domu… To on jest prawdziwym tatą Anastasii, prawda? – zapytał walcząc ze łzami.

– Tak, to Kepa jest biologicznym tatą małej – wyznałam. Walczyłam z tą prawdą przez trzy lata, ukrywałam ją, nie zdradzałam szczegółów ze swojej przeszłości, by teraz, w końcu wszystko wyjawić. – Pochodzę z tej samej miejscowości, co on. Przez wiele lat byliśmy razem, kochaliśmy się i wierzyliśmy, że nasza miłość przetrwa wszystko. Jednak… Wściekł się, gdy usłyszał o mojej przeprowadzce do Londynu. Postawił mi ultimatum mimo tego, że mnie kochał. Albo on, albo moi rodzice. Rzecz jasna wybrałam wyjazd z rodzicami. Później dowiedziałam się, że jestem w ciąży i powróciłam do Hiszpanii, by mu o tym powiedzieć. Jednak był już z Andreą i… I nigdy miał nie poznać prawdy o tym, że zostanie tatą… – Mówiłam.

– Aż do jego przeprowadzki tutaj – dokończył za mnie Diego. – Już wie, prawda?

– Tak… Zauważył podobieństwo, a gdy zajmował się małą zapytał o jej wiek i poznał prawdę.

– Jak zareagował? – zapytał patrząc na nasze wspólne zdjęcia znajdujące się w pudełku.

– Pokochał ją – odpowiedziałam szczerze i wyznałam, że od miesiąca widuje ją regularnie i próbuje w jakimś stopniu nadrobić stracone lata. – Diego, co zrobimy? Anastasia ma prawo wiedzieć, ale dla niej to ty jesteś tatą. Jest jeszcze dzieckiem, ma dopiero cztery latka…

– Adriana, poradzimy sobie z tym – zapewnił mnie. Podszedł do mnie i pocałował mnie w czoło. – Tylko kończymy z kłamstwami i zatajaniem prawdy, dobrze?

– Dobrze – pokiwałam głową. To był ten moment, by powiedzieć mu o zdradzie. To był ten moment, by powiedzieć mu, że kocham Kepę. Jednak nie mogłam. Nie mogłam mu tego zrobić. – Anastasia jest w tej chwili najważniejsza.

– Wiem o tym – przyznał mi rację tuląc mnie do siebie. Zamknęłam oczy przywołując w myślach obraz Kepy. Czy kiedykolwiek będzie nam dane zaznać prawdziwego szczęścia? Czy kiedykolwiek staniemy się rodziną…?

Londyn, 28.12.2018 r.

 Grając na fortepianie próbowałam zapomnieć o otaczającej mnie rzeczywistości i przenieść się w znany tylko mi świat. Grając byłam sobą, niczego nie musiałam ukrywać, ani udawać. Byłam tylko ja, melodia oraz nuty…

– Adriana? – zaskoczona usłyszałam głos Kepy. – Mogę ci przeszkodzić?

– Tak – odparłam z wahaniem wstając od fortepianu. – Jak się tu dostałeś?

– Diego mnie wpuścił, gdy wychodził… Już wie, prawda?

– Wie – potwierdziłam. – Napijesz się czegoś? – Zaproponowałam. Pokiwał głową i zszedł ze mną na dół. – Co cię tu sprowadza?

– Andrea wiedziała o twojej ciąży i ukrywała to przede mną przez te wszystkie lata – powiedział bez ogródek, a szklanka z wodą, którą trzymałam w dłoni z hukiem spadła na podłogę.

–Co? – wydukałam czując, że robi mi się słabo. Kepa chwycił mnie za rękę i poprowadził do salonu, bym usiadła na kanapie. Sam zajął miejsce obok i powiedział mi wszystko, czego dowiedział się od swojej byłej już dziewczyny. Byłam w szoku. Nie mogłam uwierzyć, że Andrea z premedytacją zataiła przed nim tak ważną wiadomość. W imię czego? W imię miłości, tego, że nie chciała go stracić? Oddychałam z trudem. Gdyby nie ona… Gdyby nie ona wraz z Kepą stworzylibyśmy małej rodzinę z prawdziwego zdarzenia. Bylibyśmy razem w pierwszych chwilach jej życia. Na zmianę nucilibyśmy jej kołysanki, tulili do snu, wstawali w nocy… Razem walczylibyśmy ze łzami, z niepowodzeniem… Razem cieszylibyśmy się z każdego sukcesu, jakim niewątpliwie było stawianie pierwszych kroczków, czy pierwsza jazda na rowerze. Razem wszystko byłoby prostsze… – Jak ona mogła nam to zrobić? Jak mogła zrobić to tej małej, niczemu niewinnej dziewczynce? – Spytałam nie próbując hamować łez.

– Nie wiem – bezradnie pokręcił głową obejmując mnie. – Ale bez względu na wszystko przejdziemy przez to razem. Tak jak kiedyś to sobie obiecaliśmy. Pamiętasz?

– Pamiętam… Myślisz, że naprawdę mamy szansę?

– Myślę, że tak… Wierzę, że nasza miłość jest silna. Wierzę, że sobie poradzimy, bo wierzę w nas… – szepnął przytulając mnie mocniej. – Kocham cię, Adriana.

– A ja kocham ciebie, Kepa. Zawsze i na zawsze…

***

Witam! 

Kepa pogonił Andreę, cieszycie się? :D Kolejny będzie znacznie ciekawszy, główną rolę odegra mała Anastasia... ;) 

Szczęśliwego Nowego Roku! <3 

Do napisania w 2019!

https://ukryte-pragnienie.blogspot.com/ zapraszam na prolog! :)

Pozdrawiam ;*