Piąty

Londyn, 12.11.2018 r.

 Gdy Diego poinformował mnie, że zostawił Anastasię pod opieką Kepy natychmiast zwolniłam się z pracy tłumacząc tę decyzję sprawą rodzinną. Na całe szczęście zrozumieli! Gnałam do domu, jak szalona, zapewne łamiąc po drodze kilka przepisów drogowych, ale w tym momencie zupełnie mnie to nie obchodziło. Liczyło się tylko to, że moja córeczka była sam na sam z Kepą… Ze swoim tatą. Kepa nie był głupi, na pewno zauważył, że mała jest do niego podobna. Wypuściłam ze świstem powietrze parkując samochód. Wyskoczyłam z niego, jakby się paliło i pobiegłam do domu. W chwili, w której weszłam do salonu zrozumiałam, że stało się najgorsze. Coś, co próbowałam ukryć przed cztery lata… Kepa już wiedział. Poznał prawdę… Jęknęłam bezgłośnie obserwując go wpatrzonego w Anastasię. Kiedy córka mnie zauważyła podbiegła, by się przywitać. Mocno przytuliłam ją do siebie, jednocześnie wytrzymując twardy wzrok Hiszpana.

– Kochanie… Mogłabyś zostawić mnie na chwilę z Kepą? – spytałam głaszcząc ją po włosach. Pokiwała głową, posłała uśmiech swojemu kompanowi od zabaw, chwyciła misia i ruszyła na górę podskakując na schodach. Gdy byłam pewna, że już nas nie usłyszy zrobiłam krok w kierunku Hiszpana, który podniósł się z klęczek. – Kepa… – Zaczęłam czując, jak tracę oddech. Nie byłam na to gotowa, nie przygotowałam się na tę chwilę, byłam pewna, że nigdy nie nadejdzie…

– Adriana… – wykrztusił zbliżając się. – Anastasia jest moja, prawda? – Zapytał cicho szukając potwierdzenia w wyrazie mojej twarzy.

– Tak – odparłam i opadłam na miękką, szarą kanapę chowając twarz w dłoniach.

– Tak… – powtórzył i usiadł obok. – Dlaczego… Dlaczego ukrywałaś ją przede mną? Dlaczego nie powiedziałaś mi prawdy? Dlaczego… Dlaczego milczałaś przez tyle lat? – Zasypał mnie pytaniami, a ja spojrzałam na niego ze łzami w oczach.

– Chciałam ci powiedzieć, gdy tylko się dowiedziałam… – podjęłam próbę wytłumaczenia mu swojej decyzji. – Kiedy, podczas naszego spotkania na kolacji mówiłam ci, że wróciłam do Hiszpanii, bo za tobą tęskniłam… To była częściowa prawda… Wróciłam, bo pragnęłam ci powiedzieć o tym, że jestem w ciąży, że zostaniemy rodzicami… Jednak, gdy zobaczyłam cię w objęciach Andreii, gdy zobaczyłam, jak się całujecie mój świat przestał istnieć. Chciałam cię znienawidzić, chciałam cię ukarać… Zdecydowałam, że nie dowiesz się o małej, skoro po tak krótkim czasie od naszego rozstania ułożyłeś sobie życie. Nie chciałam być dla ciebie ciężarem… – Wyjaśniłam, co chwilę robiąc przerwę, by złapać oddech. – Z biegiem lat uświadomiłam sobie, że być może popełniłam błąd, ale było za późno, by go naprawić. Pojawił się Diego, zakochał się we mnie, ja w nim… Wzięliśmy ślub, a on bezwarunkowo pokochał Anastasię…

– Adriana… Mimo wszystko miałem prawo wiedzieć o tym, że jesteś w ciąży! – powiedział podniesionym głosem. – Wiem, że zawaliłem, wiem, że to wszystko jest moją winą, ale… Zasługiwałem, by wiedzieć, że mam córkę…

– Kepa…

– Gdyby nie moja przeprowadzka do Londynu oraz ten zbieg okoliczności nadal żyłbym w tej niewiedzy, prawda? – zapytał.

– Tak – przytaknęłam spuszczając głowę w dół. – Kepa, zrozum… Byłam młoda, kiedy to wszystko się działo, nie poradziłabym sobie bez rodziców… Tęskniłam za tobą w każdej sekundzie, płakałam, kiedy nie było cię przy mnie, przy Anastasii, ale wiedziałam, że masz już nowe życie, że masz Andreę… Nie chciałam tego psuć, rozumiesz?

– Nie wiem – powiedział szczerze. – Nie chcę się z tobą kłócić, ani powiedzieć czegoś, co spowodowałoby w tobie wyrzuty sumienia, jednak… Naprawdę powinnaś mi powiedzieć. Wtedy wszystko byłoby inaczej…

– Nie jestem pewna, czy rozumiem – wyszeptałam wpatrując się w niego. – Wróciłbyś do mnie?

– Oczywiście, że tak – oznajmił bez chwili zastanowienia wprawiając mnie w zupełne osłupienie. – Adriana… Ja… Chyba nie mam prawa, ci tego mówić, ale… Nigdy nie przestałem cię kochać. Postąpiłem egoistycznie, skrzywdziłem ciebie, siebie i naszą córkę… Nie byłem zbyt silny, by walczyć o ciebie i o naszą miłość. Andrea pocieszała mnie, przekonywała, że ból po utracie ciebie minie… Z czasem jej uwierzyłem, z czasem zakochałem się w niej, jednak… To uczucie znacznie różni się od tego, co czuję do ciebie. Co zawsze do ciebie czułem, co będę czuł… Przez cztery lata żyłem w błogiej nieświadomości, podczas gdy ty zostałaś z tym wszystkim sama… Przepraszam, że nie podjąłem walki. Przepraszam, że o nas nie walczyłem – Rzekł, a ja nie wiedziałam, co powiedzieć. Kepa mnie kochał. Zawsze. – Czy mogę… Iść na górę, do małej? – Spytał niepewnie, a ja kiwnęłam głową. Moje życie po raz kolejny wywróciło się do góry nogami. Po raz kolejny straciłam nad wszystkim kontrolę. Po raz kolejny nie wiedziałam, co robić…

 Z nikłym uśmiechem na ustach obserwowałem Anastasię, która zasnęła wtulona w swojego misia. Była przeuroczym dzieckiem. Po Adrianie. Była żywiołowa i wygadana. Po mnie. Miała moje oczy i mój uśmiech. Miała nos Adriany oraz odziedziczony po niej charakterystyczny pieprzyk na policzku. Była jej. Była moja. Była nasza. Nie wiedziałem, co myśleć, jednak patrząc na nią czułem dumę oraz bezgraniczne szczęście. Byłem trochę zły na Adrianę, że ukrywała przede mną naszą córkę, jednak potrafiłem ją zrozumieć. Chciała mi o wszystkim powiedzieć, specjalnie wróciła do Hiszpanii… Jednak widok, który wtedy zastała kompletnie ją złamał i spowodował, że podjęła taką, a nie inną decyzję. Nie mogłem jej za to winić. Dziękowałem skrycie, że zdecydowałem się na przeprowadzkę do Londynu. Gdyby nie ona nigdy nie dowiedziałbym się o Anastasii oraz nie uświadomiłbym sobie oczywistej prawdy – nigdy nie przestałem kochać Adriany. Westchnąłem ciężko i ostrożnie usiadłem na łóżku córki. Córki… Mimowolnie ogarnęła mnie miłość do tej małej istotki. Zdawałem sobie sprawę z tego, że Adriana poświęciła dla niej całe swoje życie. Gdyby nie moja głupota… Pokręciłem głową odcinając się od przeszłości. Teraz liczyła się tylko teraźniejszość oraz przyszłość. Chciałem zaistnieć w życiu Anastasii. Miałem nadzieję, że po tych straconych latach Adriana mi na to pozwoli. Pogłaskałem z czułością włosy córki.

– Moja malutka… – szepnąłem, po czym ucałowałem jej policzek. Poruszyła się, jednak nie obudziła się. Ścisnęła mocniej misia, a na jej twarz wpłynął lekki uśmiech. Poobserwowałem ją jeszcze przez chwilę i zszedłem na dół, do Adriany. Nadal siedziała w salonie kuląc się na kanapie. – Adriana… – Usiadłem obok i instynktownie przytuliłem ją do siebie. Cudownie było mieć ją tak blisko po latach rozłąki. Cudownie było trzymać ją w ramionach, rozkoszować się znajomym zapachem jej perfum. Podniosła na mnie wzrok, a ja ruchem dłoni otarłem łzy z jej policzków. – Nie mam pojęcia, co teraz, ale… Jedno wiem. Już nie zostawię cię z tym samej… Już jestem. Przy tobie… Przy was – Pocałowałem ją w czoło i opuściłem mieszkanie jej oraz Diego. Teraz wszystko się zmieni. Już się zmieniło…

 Nie mogłam zasnąć. Przewracałam się z boku na bok modląc się, by nie obudzić męża. Analizowałam sytuację z dzisiejszego dnia i nie potrafiłam dojść do siebie. Kepa znał już prawdę. Wiedział, że Anastasia jest jego córką. Wyznał mi miłość. Powiedział, że nigdy nie przestał mnie kochać… Zrezygnowana wstałam z łóżka, narzuciłam na siebie szlafrok i wyszłam na taras. Zadrżałam wpatrując się w gwiazdy na niebie. Co teraz będzie? Wiedziałam, że będę musiała porozmawiać z Kepą, jeszcze raz zmierzyć się ze wszystkim. Nie miałam pojęcia, jak wyznam prawdę Diego. Nie potrafiłam przewidzieć, jak na to wszystko zareaguje Anastasia.

– Kochanie, wszystko w porządku? – drgnęłam, kiedy usłyszałam za sobą głos Diego.

– Tak – odparłam wysilając się na słaby uśmiech. – Po prostu nie mogę spać…

– Rozumiem… Ale wróć do środka, jeszcze się przeziębisz – powiedział troskliwie, a ja poszłam za jego radą. Zamknął za mną drzwi, po czym przytulił mnie do siebie. Pachniał, jak Diego. – Na pewno wszystko jest dobrze?

– Tak, kochanie – zaśmiałam się całując go w policzek. Nic nie było dobrze, jednak jeszcze nie byłam gotowa, by wyznać mu prawdę. Musiałam poczekać, aż sama poukładam sobie to wszystko…

– Kocham cię, myszko – szepnął i wrócił do ciepłego łóżka.

– Tak… Ja ciebie też, Diego – mruknęłam walcząc ze łzami w oczach. Kocham cię, Kepa…

***

Witam! 

Spodziewałyście się takiego obrotu sprawy? ;) 

(Mała dziewczynka Kepy ^^)

Pozdrawiam ;*