Trzeci

Londyn, sierpień 2014 r.

 Zauroczona wpatrywałam się w miesięczne, śpiące w moich ramionach maleństwo. Anastasia z miejsca stała się najważniejszą osobą w moim życiu. Kiedy dowiedziałam się, że noszę pod sercem dziewczynkę nie posiadałam się ze szczęścia. Wtedy mimowolnie przywołałam wspomnienie, w którym wraz z Kepą wybieraliśmy imiona dla naszych przyszłych dzieci… Naszych dzieci… Naszego dziecka… Otrząsnęłam się ze swoich myśli, gdy spostrzegłam, że malutka się obudziła. Wpatrywała się we mnie brązowymi, odziedziczonymi po Kepie oczkami. Zaczęłam łaskotać jej stópki, za co nagrodziła mnie bezzębnym uśmiechem. Kochałam nasze wspólne momenty. Kochałam ją całym sercem i całą duszą. Miłość matki do dziecka jest czymś trudnym do opisania. To się po prostu dzieje. Kiedy po raz pierwszy wzięłam Anastasię w ramiona wiedziałam, że wokół niej będzie się kręcił cały mój świat. Były nieprzespane noce, był płacz, były łzy, ale była również radość oraz chwile beztroskiego szczęścia. Chciałam zapewnić mojej córce wszystko, co najlepsze. Chciałam dać jej miłość, poczucie bezpieczeństwa. Chciałam otoczyć ją troską, chciałam by od pierwszych chwil czuła, że jest bezgranicznie kochana. Spoglądając na nią wyobrażałam sobie jej przyszłość. To chyba normalna kolej rzeczy… Czasami było mi cholernie ciężko, ale dzięki ogromnemu wsparciu, które otrzymywałam od moich rodziców nawet najtrudniejsze chwile, po upływie czasu stawały się lekkie. Uszanowali moją decyzję odnośnie niewyjawienia Kepie prawdy. Zrozumieli, nie zadawali zbędnych pytań. Byłam im za to wdzięczna. Kepa pozostał w Hiszpanii, z Andreą. Ja byłam w Anglii wraz z naszą córeczką… Pocałowałam ją w nosek obiecując, że dokonam wszelkich starań, aby stworzyć jej rodzinę z prawdziwego zdarzenia. Anastasia była spełnieniem moich marzeń, była najcenniejszym skarbem, była moja, była nasza…

Londyn, 09.11.2018 r.

 Przyjazd do stolicy Anglii oraz ponowne pojawienie się Adriany w moim życiu obudziło ukryte przez tyle lat uczucia. Gdy prawie trzy miesiące temu spotkaliśmy się na kolacji nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Ona tam była, prawdziwa, namacalna… Nie spodziewałem się, że jeszcze kiedykolwiek ją ujrzę. Myślałem, że pozostanie moją przeszłością, moją pierwszą wielką miłością, bez której nie wyobrażałem sobie życia. Jednak… Los zakpił sobie ze mnie, szydził ze mnie, śmiał mi się prosto w twarz. Adriana… Zmieniła się. Stała się prawdziwą kobietą. Wypiękniała, dojrzała. Spełniła swoje największe marzenie… Została żoną oraz matką. Ta wiadomość nieoczekiwanie zabolała mnie najbardziej. Kiedy spostrzegłem na jej palcu złotą obrączką oraz gdy usłyszałem, że ma córkę coś we mnie pękło. To miała być nasza przyszłość, to mieliśmy być my… Mieliśmy być szczęśliwi do końca świata, mieliśmy się kochać nie zważając na nic. Nie zadręczałem się tym wcześniej, jednak jej ponowne pojawienie się w moim życiu zmieniło wszystko. Coraz częściej myślałem o naszej przeszłości, o tym, jak paskudnie ją potraktowałem. Byłem niedojrzałym gówniarzem, który w porę nie potrafił dostrzec jej potrzeb. Wybrałem za nas oboje nie dając jej dojść do głosu. Byłem cholernym egoistą każąc jej zostawić rodzinę, podczas gdy sam ani myślałem opuszczać swojej. Rozstaliśmy się, a raptem parę dni później na mojej drodze pojawiła się Andrea. Andrea, która mnie pocieszała, która obiecywała, że ból po stracie Adriany minie szybko, która zupełnie mnie tym zaskakując wyjawiła mi swoje uczucia. Nie myślałem wtedy jasno, od razu rzuciłem się w jej ramiona, aby zapomnieć. Z biegiem lat uświadomiłem sobie, jak ohydnie się zachowałem. Jednak… Nie potrafiłem się przemóc, nie potrafiłem biec za szczęściem, nie potrafiłem zdobyć się na odwagę, by odzyskać Adrianę. Z czasem zakochałem się w Andreii myśląc, że tak właśnie powinno być. Była ze mną, wspierała mnie, kibicowała… Lecz nie była moją Adrianą. I to była jej największa wada. Podejrzewam, że żadna nigdy nie mogłaby się równać z moją Adrianą. Moją blondynką o wesołych oczach oraz szczerym uśmiechu. Czy byłem szczęśliwy? Wydawało mi się, że tak. Czy Adriana była szczęśliwa? Była, wraz ze swoim mężem oraz córeczką. Nie ze mną. Przekreśliłem wszystko godząc się z innym losem. Ale czy właśnie tak powinno być…?

Londyn, 10.11.2018 r.

 Naciskając mocno klawisze fortepianu próbowałam zapomnieć o otaczającej mnie rzeczywistości. Grałam będąc w świecie, do którego tylko ja miałam dostęp. Próbowałam zostawić za sobą wszystkie troski oraz zmartwienia, lecz jak się okazało było to niewykonalne. Od czasu tej nieszczęsnej kolacji starałam się nie myśleć o Hiszpanie oraz o tym, jak bezczelnie wkroczył do mojego życia… Do mojego poukładanego życia. Przeklinałam go na wszystkie możliwe sposoby, przeklinałam Andreę, przeklinałam wszystko, jednak nawet to nie pomogło. Nieproszony wkradał się do moich myśli, kiedy najmniej się tego spodziewałam. Towarzyszył mi w codziennych czynnościach, a ból serca uświadamiał mnie w tym, że nigdy nie pogodziłam się z jego stratą. Bo… Jak mogłam pogodzić się ze stratą ukochanego, ojca mojej córki? Kochałam Diego, lecz był to inny rodzaj miłości. Bezpieczny, czuły, stabilny. Przebywając w obecności Kepy odczuwałam euforię, podekscytowanie, pożądanie, iskrę czegoś niespodziewanego. Tam były prawdziwe emocje, był żar, była miłość, którą podobno przeżywa się tylko raz w życiu… Był Kepa… Od prawie trzech miesięcy Diego próbował co jakiś czas wyciągnąć mnie na mecz, jednak za każdym razem mu odmawiałam. Bałam się kolejnego spotkania z Kepą, z Andreą, z przeszłością. Bałam się przebywać blisko niego, bałam się, że pewnego dnia dostrzeże Anastasię oraz podobieństwo i wszystko nad czym tak ciężko pracowałam trafi szlag. Otrząsnęłam się ze swoich myśli spostrzegając Diego. Uśmiechnęłam się do niego kończąc utwór.

– Nie chciałem ci przeszkadzać, myszko – powiedział na wstępie.

– Nie przeszkadzasz mi, właśnie skończyłam – oznajmiłam wstając ze stołka.

– Bardzo podoba mi się to, ile siebie wkładasz w wykonanie właśnie tego utworu… – rzekł  z podziwem. – Zauważyłem to już jakiś czas temu, ale nie chciałem, żebyś wiedziała, że cię podglądam – Zaśmiał się, co odwzajemniłam.

– To mój ulubiony artysta hiszpański, Pablo Alborán – wyjaśniłam. – Solamente Tú – Podałam mu tytuł, niepotrzebnie zresztą. Moja ulubiona piosenka. Ulubiona piosenka Kepy. Nasza ulubiona piosenka. Westchnęłam ciężko podchodząc do Diego. Pogładził z czułością mój policzek, a ja z ufnością wtuliłam się w niego.

– Chciałbym z tobą o czymś pomówić… – zaczął spoglądając na mnie.

– Więc mów, co ci leży na sercu – zachęciłam go.

– Dostałem propozycję od pana Abramovicha… – wyrzekł. – Chce, abym został jego wspólnikiem… Jego zastępcą…

– Jego zastępcą? – wydukałam.

– Tak – pstryknął mnie w nos. – Zastępca właściciela Chelsea Londyn… Czyż to nie brzmi dumnie? – Na dowód tego wypiął pierś do przodu, a ja chcąc nie chcąc zaśmiałam się wraz z nim. – Uważasz, że powinienem przyjąć to stanowisko?

– Oczywiście! – zapewniłam go. W tej chwili to ja nie byłam ważna. Nie ważne były moje uczucia, nie ważny był Kepa. Ważny był Diego i życiowa szansa, jaką dostał od losu. – Kochanie, nawet się nad tym nie zastanawiaj! Widać, jak bardzo pan Abramovich ceni ciebie oraz twoje umiejętności. Jestem przekonana, że świetnie spiszesz się w nowej roli – Pocałowałam go w policzek, a on objął mnie jeszcze mocniej.

– Jesteś najwspanialszą żoną na świecie! Kocham cię, Adriana!

– Ja też cię kocham, Diego. Ja też cię kocham…

Londyn, 11.11.2018 r.

 Po wygranym meczu z Evertonem zmęczony marzyłem jedynie o wygodnej kanapie bądź łóżku. Zamiast tego musiałem udać się do domu nowego zastępcy Abramovicha. Do domu Diego oraz Adriany. Czy los nie jest parszywy? Kiedy Roman przed dzisiejszym spotkaniem przedstawił nam swoją decyzję myślałem, że to tylko jeden z jego niezrozumiałych żartów, ale zrozumiałem, że to prawda, kiedy zobaczyłem Diego. Do ciężkiej cholery, jakie jeszcze czekają mnie niespodzianki? Zaparkowałem pod wskazanym adresem podziwiając okazały dom. Odetchnąłem głęboko kilka razy, po czym opuściłem ciepłe wnętrze samochodu. Z duszą na ramieniu nacisnąłem dzwonek.

– Cześć, Kepa! Wchodź, czuj się, jak u siebie – tymi słowami przywitał mnie Diego po otworzeniu drzwi. Wślizgnąłem się do holu ściągając buty. – Och, daj spokój, nie zaprzątaj sobie tym głowy! Wiem, że pewnie ci spieszno, dlatego dam ci tylko do podpisania te dokumenty i możesz zmykać – Powiedział.

– Cześć – odparłem. – Wcale mi się nie spieszy – Skłamałem.

– To w takim razie napijesz się czegoś?

– Jeśli mogę prosić o kawę, to z chęcią – nie rozumiałem, dlaczego te słowa opuściły moje gardło. Może podświadomie chciałem zobaczyć się z Adrianą?

– Nie ma problemu, rozgość się! – ruchem dłoni wskazał mi salon, a sam udał się do kuchni. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to kominek otoczony ramkami ze zdjęciami oraz porozrzucane na dywanie zabawki. Zwabiony ciekawością podszedłem bliżej, aby przyjrzeć się fotografiom. Uśmiechnąłem się szeroko na widok jednej, jednak po chwili ze zdziwieniem zmarszczyłem brwi.

– To moje ulubione zdjęcie – nagle obok mnie pojawił się Diego. – Ze względu na moje interesy, zeszłoroczny okres świąteczny spędziliśmy w Rosji – Wyjaśnił stawiając kawę na szklanym stoliku. Pokiwałem głową.

– Wyrośnięta ta wasza pannica – zaśmiałem się, a Diego dołączył do mnie.

– Zdecydowanie – przytaknął. – O, o wilku mowa! – Powiedział odwracając się, by porwać córkę w ramiona. Poszedłem za jego śladem. Mała zanosiła się głośnym śmiechem, który udzielił się również mi. – No już, koniec tego dobrego. Przywitaj się ładnie – Szepnął do niej, a ona jak na komendę pokiwała głową.

– Cześć, jestem Anastasia! – przywitała się wyciągając do mnie rękę, którą z ochotą uścisnąłem.

– Cześć, jestem Kepa – mówiąc to spojrzałem jej w oczy. I poczułem się tak, jakbym dostał w głowę czymś ciężkim. Jej oczy. Moje oczy…

***

Witam!

Z wielką radością przedstawiam Wam rozdział trzeci :) No i tak się te sprawy, po upływie kilku miesięcy teraz mają... :D Kepa chyba dostrzegł małe podobieństwo... ^^ 

Pozdrawiam ;*