Pierwszy

Hiszpania, Ondarroa, styczeń 2014 r. 

 – Co to ma znaczyć, Adriana?! – Kepa uniósł na mnie głos po raz pierwszy w życiu. – Jak to chcesz wyprowadzić się do Londynu? A, co ze mną? Co z nami?! – Krzyknął patrząc na mnie z furią wypisaną na twarzy.

– Kepa, to nie tak… – zaczęłam nerwowo bawiąc się dłońmi. – Daj mi to wszystko na spokojnie wytłumaczyć, proszę! – Jęknęłam.

– Słucham – powiedział krzyżując ramiona.

– Chodzi o to, że moi rodzice, po latach starania się, w końcu dostali wymarzoną pracę w stolicy Anglii… Nie możemy pozwolić sobie na to, aby jej nie przyjęli… A ja… Jestem przecież ich córką, jak mogę nie wyjechać z nimi? – spojrzałam na niego niepewnie walcząc ze łzami.

– Rozumiem, że to dla nich wielka szansa, ale przecież ty mogłabyś tutaj zostać… – oznajmił. – Nie rozumiem, dlaczego koniecznie musisz jechać z nimi!

– To moi rodzice! – warknęłam czując pojawiającą się we mnie złość.

– A gdzie w tym wszystkim ja? Pomyślałaś o tym?

– Może… Może mógłbyś wyjechać razem z nami…? – wyszeptałam spuszczając głowę w dół. W momencie wypowiadania tych słów czułam, jak wielką głupotę popełniłam.

– Słucham? – zaśmiał się ironicznie. – Niby, jak to sobie wyobrażasz? Mam zostawić swoją rodzinę oraz przede wszystkim klub dla twojego widzi mi się?!

– Boże, Kepa – jęknęłam. – Mówisz mi, żebym zostawiła swoją rodzinę, podczas gdy ty ani myślisz zostawiać swoją! Jak mamy to pogodzić?

– Nie wiem – powiedział. – Albo zostaniesz tutaj, ze mną, albo z nami koniec. Związki na odległość nie mają racji bytu… Nie mam czasu, ani ochoty, by się w to bawić – Rzekł twardo. Łzy popłynęły zanim zdołałam je powstrzymać.

– Więc… Więc to koniec? – wydukałam drżąc z powodu nagromadzonych we mnie emocji. – Koniec nas? Koniec naszej miłości?

– Kocham cię, Adriana, ale… Czasami miłość nie wystarczy – mówiąc to opuścił mój pokój. Osunęłam się po ścianie chowając twarz w dłoniach.

– Ja też cię kocham, Kepa… – szepnęłam płacząc do utraty sił oraz tchu. To koniec nas… Nasze zawsze właśnie się skończyło…

Londyn, 20.08.2018 r.

 Zaparkowałam samochód przed przedszkolem mojej córki walcząc sama ze sobą. Od sobotniego meczu nie potrafiłam dojść do siebie. Kepa ponownie, zupełnie niespodziewanie pojawił się w moim życiu, a ja nic nie mogłam na to poradzić. Parę lat temu przyrzekliśmy sobie, że nasza miłość nigdy się nie skończy… Jednak było to czcze gadanie. On nie potrafił zrezygnować dla mnie z klubu oraz swojej rodziny, ja nie potrafiłam zrezygnować dla niego ze swojej. Wyjechałam wraz z rodzicami rozpoczynając całkowicie nowe życie. Z dala od przyjaciół, znajomych. Z dala od ojczyzny, z dala od Kepy… Po rozmowie, która definitywnie zakończyła nasz związek spotkaliśmy się tylko jeden raz, aby się pożegnać. Może byliśmy zbyt młodzi, zbyt niedojrzali, aby poradzić sobie z uczuciem, którym się darzyliśmy? Opuszczając Hiszpanię nie miałam pojęcia, że opuszczam ją wraz z małą istotką żyjącą w moim brzuchu. O ciąży dowiedziałam się na początku lutego tamtego feralnego roku. Nie wiedziałam, co zrobić, jak się zachować… Rodzicie powiedzieli mi, abym nie zatajała prawdy przed Kepą. W końcu miał prawo dowiedzieć się o tym, że zostanie tatą. Niewiele myśląc zarezerwowałam lot do Hiszpanii. Prosto z lotniska udałam się do domu Kepy, aby wyznać mu prawdę. Miałam nadzieję, że moja ciąża zmieni wszystko. Tak się jednak nie stało, a Arrizabalaga nigdy nie dowiedział się, że nasz związek zaowocował dzieckiem… Wychodząc z taksówki zobaczyłam go. Uśmiechniętego. Szczęśliwego. W objęciach Andreii, która jeszcze za czasów naszego związku zagięła na niego parol. Obraz całującej się pary zaważył na mojej decyzji. Wróciłam do Londynu nie mówiąc mu nic. Nie widziałam go od tamtego czasu… Anastasia przyszła na świat w połowie lipca i od razu skradła moje serce. Pokochałam ją od pierwszego wejrzenia. Swoim uśmiechem przeganiała wszystkie troski oraz smutki. W jej oczach, tak podobnych do oczu Kepy zawsze tańczyły urocze iskierki. Była moją małą księżniczką, bez której w tym momencie nie wyobrażałam sobie życia. Mojego męża poznałam po roku pobytu w Londynie. Zakochaliśmy się w sobie i staliśmy się parą. Diego bez problemu zaakceptował to, że mam córkę. Pokochał ją tak, jakby była jego własną. Razem stworzyliśmy jej pełną rodzinę, na jaką bezapelacyjnie zasługiwała. Diego nie pytał o moją przeszłość, nie dociekał, kto jest prawdziwym tatą Anastasii, za co byłam mu dozgonnie wdzięczna. Nie miał pojęcia, jak wielką rolę odgrywała w moim życiu piłka nożna. Nie przypuszczał, że tatą małej może być nowy bramkarz jego ukochanej Chelsea… Chwila, w której ujrzałam Kepę wchodzącego na murawę sprawiła, że budowany przeze mnie mur zaczął się kruszyć. On naprawdę tam był. Był na wyciągnięcie ręki… Był blisko, a jednocześnie tak daleko. A parę metrów ode mnie siedziała Andrea. Ta, przez którą wszystko się rozpadło. Kibicowała mu z całych sił, krzyczała, dopingowała… Obawiałam się, że może mnie poznać, ale tak się na szczęście nie stało. Nie miałam pojęcia, jak teraz sobie poradzę. Kepa ponownie zjawił się w moim życiu… W naszym życiu. Dzwoniący telefon przerwał moje rozmyślania.

– Cześć, kochanie – przywitałam się z mężem jednocześnie sprawdzając godzinę na zegarku.

– Cześć, myszko – odparł. Myszko… Nieświadomie zwracał się do mnie tak, jak Kepa… – Mam cudowną nowinę! – Powiedział rozpromieniony.

– Zamieniam się w słuch – zaśmiałam się wychodząc z samochodu. Za niedługo miałam odebrać Anastasię.

– Dzwonił do mnie pan Abramovich… – zaczął, a moje ciśnienie momentalnie się podniosło. – Zaprosił nas na klubową kolację dziś wieczorem… Wiesz doskonale, jak ważna jest dla mnie znajomość z nim, więc za nic nie mogłem mu odmówić… Zgodziłem się za nas oboje. Mam nadzieję, że się nie gniewasz… – Powiedział szybko, a ja zamarłam w pół kroku. Kolacja klubowa? Dziś wieczorem?

– Kolacja… Z kim? – zapytałam drżącym głosem.

– Och, myszko – wyczułam, jak uśmiecha się do telefonu. – Z zawodnikami, ich partnerkami, z całym sztabem, z partnerami służbowymi… Nie może nas tam zabraknąć! Będziesz mi towarzyszyła, prawda? – Upewnił się. Przełknęłam głośno ślinę czując, jak bardzo trzęsą mi się ręce.

– Oczywiście, że tak… – wydukałam niepewnie wchodząc do przedszkola. Od razu zobaczyłam Anastasię, która rzuciła się w moją stronę posyłając zadziorny uśmiech. Uśmiech Kepy. – Kochanie, muszę już kończyć. Właśnie odbieram małą – Oznajmiłam.

– Kocham was! Do zobaczenia w domu – mówiąc to zakończył rozmowę, a ja wzięłam w ramiona córkę.

– Cześć, mamo! – dała mi soczystego buziaka w policzek, którego odwzajemniłam. – Wracamy do domciu?

– Masz ochotę potowarzyszyć mamusi w małych zakupach? – mrugnęłam do niej. Skoro miałam pojawić się na kolacji, na której będzie Kepa z Andreą to musiałam to zrobić w wielkim stylu.

– Tak! – pisnęła uszczęśliwiona i pognała do samochodu. Pobiegłam za nią z trudem łapiąc oddech. – Mama, nie masz kondycji! – Stwierdziła, gdy zapinałam ją w foteliku.

– Za to ty cierpisz na jej nadmiar – pstryknęłam ją w nos, co przyjęła głośnym chichotem. – Nie mam pojęcia, po kim!

– Po tacie – mówiąc to wzruszyła ramionami, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie. Westchnęłam ciężko. Po tacie. Po Kepie…

***

Witam! 

Publikuję dziś pierwszy rozdział, bo miałam taki kaprys :) 

Odgadłyście, że to Kepa jest prawdziwym tatą małej, więc nie było sensu dłużej trzymać Was w niepewności ^^ 

Pozdrawiam ;*