Czternasty

Londyn, 28.03.2019 r.

 Drżąc niczym osika na wietrze siedziałam na ławce przed salą rozpraw. Nerwowo rozglądałam się na boki modląc się w duchu, by Kepa zdążył. Wiedziałam, że może się spóźnić ze względu na powrót ze zgrupowania. Miałam jednak nadzieję, że tak się nie stanie, bo potrzebowałam go obok siebie. Potrzebowałam spojrzeć w jego oczy, by dowiedzieć się, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, że dostanę rozwód… Odruchowo spojrzałam na przeróżne rozmieszczone wokół mnie ulotki oraz na Diego, który opierał się o ścianę. Z całej jego postawy wyzierał olbrzymi smutek, co tylko potęgowało moje złe samopoczucie. Nie zasługiwałam na niego i czułam to od samego początku. Od początku nie byłam z nim szczera, ale on nie pytał, tylko zaakceptował moją przeszłość, bo taki właśnie był. Pokochał mnie i Anastasię od pierwszego wejrzenia, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Dał nam poczucie bezpieczeństwa i zapewnił wszystko co najlepsze. Dał nam dach nad głową i pomógł stworzyć rodzinę. Naprawdę byliśmy szczęśliwi. Byłam w nim zakochana, inaczej nie zdecydowałabym się na ślub z nim. Wiedliśmy spokojne oraz beztroskie życie otaczając się miłością i zrozumieniem. Byliśmy małżeństwem, wychowywaliśmy Anastasię, która była naszym oczkiem w głowie. Wspieraliśmy się i zawsze rozwiązywaliśmy problemy, z którymi przyszło się nam mierzyć. Mieliśmy swoje kariery, ale umieliśmy je pogodzić z naszym życiem rodzinnym. To ono zawsze było na pierwszym miejscu. Nigdy nie pozwoliliśmy na to, by zmartwienia z pracy przynosić do naszego azylu. Byliśmy tam we trójkę, spędzaliśmy czas tak jak prawdziwa rodzina. Jeździliśmy na wycieczki, poznawaliśmy nowe miejsca, nowe kraje, nowe kultury, tradycje, obyczaje. Spędzaliśmy czas z Anastasią, tak by nie odczuwała naszego braku. Wychowaliśmy ją na rezolutną oraz mądrą dziewczynkę. Byliśmy rodziną, byliśmy szczęśliwi… Do czasu… Ponowne pojawienie się Kepy w moim życiu zmieniło wszystko. Obudziło uśpione na dnie serca uczucia i pozwoliło przejąć kontrolę nad wszystkim. Jego miłość na nowo rozbudziła tylko znam znane iskry i przezwyciężyła wszystko inne. Od sierpnia zmieniło się tak wiele… Straciłam Diego, swojego męża, mężczyznę, którego moja córka traktowała jak biologicznego tatę, a na powrót zyskałam miłość mojego życia… Otrząsnęłam się ze wspomnień, gdy poproszono nas o wejście na salę. Przełknęłam ślinę wstając z niewygodnego siedzenia. Spojrzałam na drugi koniec korytarza, a moje serce zabiło szybciej na widok Hiszpana. Nie zdążył podejść do mnie i mnie przytulić, ale posłał w moją stronę uśmiech, dzięki któremu uwierzyłam, że wszystko będzie dobrze.

 Siedząc naprzeciwko mężczyzny, który za niedługo przestanie być moim mężem, patrząc w jego przepełnione cierpieniem oczy nie wiedziałam, jak się zachować. Skrzywdziłam go. Tak bardzo go skrzywdziłam… Myślał, że spędzi resztę życia ze mną, Anastasią i kto wie, może w przyszłości z naszym wspólnym dzieckiem, a stało się zupełnie inaczej. Zdradziłam go. Zaszłam w ciążę z innym, odrzuciłam go. Miałam nadzieję, że Diego pewnego dnia pozna kobietę, która pokocha go całym sercem oraz całą sobą, tak jak ja nie potrafiłam. Zasługiwał na szczęście i oddanie, którego ja mu nie dałam. Z trudem powstrzymałam cisnące mi się do oczu łzy i czekałam na decyzję sędziego.

– Po zapoznaniu się ze sprawą oraz głosem obydwu stron ogłaszam, że… – zaczął, a ja zacisnęłam dłonie na krawędzi blatu, by ukryć ich drżenie. – Że wraz z dniem dzisiejszym małżeństwo zawarte przez pana Diego Lewisa oraz panią Adrianę Martinez-Lewis przestało istnieć – Obwieścił, a ja czułam się tak, jakbym za chwilę miała osunąć się w nicość. Spojrzałam na Diego, ale on szybko odwrócił wzrok. Czułam cholerny ból w sercu, ale nie mogłam nic na to poradzić. Stało się… – Pożycie małżeńskie rozpadło się z winy pani Adriany Martinez-Lewis… – Mówił dalej nie zważając na nic. – Jednocześnie zostałem poinformowany przez adwokata pana Diego Lewisa, iż zrzeka się on praw rodzicielskich do małoletniej Anastasii Martinez-Lewis, którą wychowywał wspólnie z małżonką, lecz która nie była jego biologicznym dzieckiem. Sprawę rozwodową uznaję za zakończoną – Powiedział stanowczo. Diego zacisnął usta, a po moich policzkach poleciały łzy. Nie uzgodnił tego ze mną, zrobił to, co uważał za słuszne… Nie wiem jak udało mi się wyjść z sali, wiem, że gdy to zrobiłam wpadłam wprost w ramiona Kepy. Zaciągnęłam się zapachem jego perfum i zaczęłam się uspokajać.

– Jest twoja. Wygrałeś – powiedział Diego nie próbując ukryć łez. Spojrzał prosto w moje oczy i ściągnął z palca złotą obrączkę. – Powinnaś zrobić to samo, by uwolnić się ode mnie raz na zawsze – Oznajmił.

– Diego… – zaczęłam, ale uciszył mnie gestem ręki.

– Nic nie mów. Pomimo tego, że oficjalnie zrzekłem się praw do małej mam nadzieję, że będę mógł się z nią widywać od czasu do czasu. Tylko o to cię proszę. Was proszę – dodał.

Pokiwałam jedynie głową na znak zgody, bowiem nie mogłam wydusić z siebie słowa. Diego obrzucił nas przelotnym spojrzeniem.

– Życzę szczęścia – obwieścił i odwrócił się, by odejść.

– Ja tobie też, Diego – szepnęłam, ale nie byłam pewna, czy mnie usłyszał. Spojrzał na mnie przez ramię i posłał coś na kształt uśmiechu. To naprawdę był koniec…

Londyn, 29.03.2019 r.

 Wczoraj po powrocie z sądu w mieszkaniu Kepy czekali na nas moi rodzice i Anastasia. Mała od razu wpadła w moje ramiona mówiąc mi, jak bardzo mnie kocha. Potężny ciężar spadł wtedy z mojego serca rozsypując się w drobny pył. Myślałam, że będzie się na mnie gniewać i obwiniać mnie za rozpad swojego poukładanego świata, ale zrozumiała całą tę ciężką sytuację i wspierała mnie na swój sposób. Dni, które spędziłyśmy w mieszkaniu Kepy oczekując jego powrotu ze zgrupowania minęły nam całkiem dobrze. Anastasia przystosowała się do nowego otoczenia. Najprościej jak mogłam wytłumaczyłam jej, dlaczego podjęliśmy z Diego taką, a nie inną decyzję. Wiedziałam, że było jej ciężko, ale zapewniłam ją, że gdy tylko będzie chciała to Diego przyjmie ją u siebie z otwartymi ramionami. Ucieszyła ją ta wiadomość. Coraz bardziej przekonywała się również do Kepy i śmielej nazywała go tatą, co napawało go dumą. Postanowiliśmy, że trzeba iść za ciosem i wyznać jej, że będzie miała rodzeństwo, dlatego teraz poprosiliśmy ją, aby na chwilę oderwała się od zabawy. Odłożyła lalki na bok i spojrzała na nas uważnie.

– Kochanie, zdaję sobie sprawę z tego, że mijające dni były dla ciebie trudne, ale musimy ci o czymś powiedzieć – zaczęłam wyciągając do niej ręce. Usiadła na moich kolanach.

– Uzgodniliśmy, że już dość przed tobą ukrywaliśmy, więc o tym nie możesz dowiedzieć się zbyt późno – dodał Kepa.

– Mamusia jest w ciąży – powiedziała wprawiając nas w totalne osłupienie.

– Co… Skąd o tym wiesz? – wyjąkałam bojąc się, że Diego przez przypadek mógł się przy niej wygadać.

– Zauważyłam – odparła wzruszając ramionkami. – Masz większy brzuszek – Oznajmiła. – A koleżanka z przedszkola mówiła, że gdy mamusiom rosną brzuszki to znaczy, że mamusia jest w ciąży – Wyjaśniła.

– Cóż… To prawda – zaśmiałam się cicho. – Jestem w ciąży. Będziesz miała rodzeństwo… – Wyznałam czekając na jej reakcję. Uśmiechnęła się nieśmiało.

– Braciszka, czy siostrzyczkę? – spytała patrząc na Kepę, a ten pstryknął ją w nos.

– Jeszcze nie wiemy – odpowiedział. – A kogo byś wolała?

– Chyba siostrzyczkę – mruknęła po chwili zastanowienia.

– Czyli… Cieszysz się? – zapytałam niepewnie.

– Tak – kiwnęła główką, a my odetchnęliśmy z głęboką ulgą. – Mogę wrócić do lalek?

– A może wybierzemy się na spacer? – zaproponował Kepa. – Jest taka ładna pogoda, szkoda siedzieć w tych czterech ścianach!

– Nie masz dziś treningu? – zdziwiłam się.

– Maurizio dał mi dziś wolne… Wytłumaczyłem mu, że chodzi o sprawy rodzinne – powiedział.

– Może być spacer – zarządziła Anastasia po krótkiej chwili. – Ale pod warunkiem, że dostanę lody! – Zachichotała i poszła ubrać buciki. Posłałam Kepie uśmiech, który odwzajemnił bez zastanowienia. Chwilę później pełni nadziei na lepsze dni szliśmy w kierunku parku trzymając Anastasię za ręce. Jak rodzina. Jak prawdziwa rodzina…

***

Witam! 

Trochę smutno, a trochę nie ;) 

Wesołych Świąt i mokrego Dyngusa! ;* 

I dziękuję za życzenia urodzinowe! <3 

Pozdrawiam ;*